Monday, December 9, 2013

Ταξίδι στις αναμνήσεις

«Στου Δεκέμβρη τις 9, που έχεις Άννα τη γιορτή σου….»

Αυτό το τραγουδάκι το έχω συνδεδεμένο με όμορφες παιδικές αναμνήσεις. Μας το τραγουδούσε κάθε πρωί ο παπάς μου όταν μας έβαζε στο αυτοκίνητο να μας πάρει σχολείο. Εγώ και ο αδερφός μου στριμωγμένοι στην θέση του συνοδηγού και ο παπάς δίπλα να τραγουδά. Εννοείται ότι πριν να φύγουμε από σπίτι θα μας είχε ταίσει από μια κουταλιά μέλι ‘γιατί είναι καλό και δυναμωτικό’. Οι μικρές κινήσεις, οι απλές καθημερινές συνήθειες, οι εικόνες που μένουν στο μυαλό. Ο παπάς βγαίνοντας από την πόρτα το πρωί να βάζει πάντα, ακόμα και σήμερα, τον σταυρό του και να μυρίζει το καπνιστήρι που κάπνισε η μάμα πριν κατεβούμε κάτω για πρωινό. Το νέσκαφε στο χέρι για να πίνει στο αυτοκίνητο και να επιστρέψει το φλυτζάνι το μεσημέρι όταν θα σχόλανε από την δουλειά ενώ έβγαζε την γραβάτα μπαίνοντας στην κουζίνα.

Εκείνο το μικρό διθέσιο μπλε αυτοκινητάκι που έκανε αμέτρητες κούρσες και αμέτρητες δουλειές. Θυμούμαι να πηγαίνουμε με τον παπά στο μεγάλο σούπερμαρκετ να κάνουμε τα ψώνια για το μαγαζάκι της γιαγιάς. Ένα μικρό μαγαζάκι με είδη πρώτης ανάγκης να εξυπηρετεί τις γειτονιές στο κέντρο του χωριού. Η δουλειά μου όταν επιστρέφαμε ήταν συνήθως να βάζω τα morning coffee στα ράφια. Δεν ξέρω γιατί τα θυμούμαι πιο έντονα εκείνα, ίσως επειδή ήταν τα πιο εύκολα και ελαφριά προϊόντα και με άφηναν να τα βάλω. Ακόμα και τώρα αν κλείσω τα μάτια έρχονται διάφορες εικόνες από εκείνο το μαγαζάκι. Τον παπά να κάμνει τασιή κάθε Καθαρά Δευτέρα για να πουλήσουν εκεί στον πάγκο απέναντι από την μεγάλη ζυγαριά που μου άρεσε να παίζω με τα βαράκια της. Δίπλα προς το τέλος μπήκε το ψυγείο με τα παγωτά. Regis. Fiesta, αγρινό και τρίγωνο πορτοκάλι μέχρι τώρα τα αγαπημένα μου.


Όμορφες αναμνήσεις, παιδικές, ξέγνοιαστες. 

Sunday, December 8, 2013

Και κάπως έτσι

- Έλα τι κάνεις;
- Καλά είμαι εγώ, εσύ; 
- Καλά. 
- Ωραία. Πού είσαι;
- Σπίτι, εσύ;
- Σπίτι σου. (το σου δεν ακούστηκε καλά)
- Οκ. Στο μάθημα σήμερα ο καθηγητής...
- Συγγνώμη που σε διακόπτω αλλά δεν έρχεσαι να ανοίξεις την πόρτα του φλατ και να μου τα πεις από κοντά;
- ...

- Πώς εβρέθηκες δαμέ;
- Ε βασικά ήρθα γιατί έπρεπε να σου δώσω τούτο τον φάκελο. 
- Τι; Γιατί;
- Άνοιξε και θα καταλάβεις.
- ... Τι εν τούτο; (κρατά το εισητήριο που ήταν στον φάκελο)
- Εν εγίνετουν να έρθω την Πέμπτη γιατί την Πέμπτη έχουμε εισητήρια να πάμε διήμερο στο Δουβλίνο. 
- ... (έσβησε)

Η έκπληξη πέτυχε, μα πιο πολύ από όλα χάρηκα γιατί ακόμα και μετά από τόσα χρόνια καταφέρνω να τον εκπλήξω και να τον αφήσω άφωνο.

Tuesday, November 26, 2013

Ωράριο 9-5;

Τις τελευταίες 2 εβδομάδες δούλεψα στο Assessment Centre εδώ για να βαθμολογήσω κάποια γραπτά. Ήμασταν αρκετοί και έτσι μπορούσαμε από πριν να δηλώσουμε ποιες μέρες και ώρες θέλαμε να πηγαίνουμε (επιλογή 2 βάρδιες κάθε μέρα, τουλάχιστον 8 βάρδιες σε 2 εβδομάδες) . Τις πιο πολλές μέρες πήγαινα όλη μέρα (9-5) και μετά προσπαθούσα να διαβάσω. Την πρώτη εβδομάδα κατάφερα να διαβάσω την δεύτερη όχι και τόσο. Είχα να παραδώσω και 3 κεφάλαια στις καθηγήτριες μου, δεν υπολόγισα σωστά την ώρα που ήθελε το ‘σουλούπωμα’ με αποτέλεσμα να είμαι κυριολεκτικά full-time. 20 λεπτά ύπνο την μια νύχτα και 5 ώρες την άλλη νύχτα περίπου όταν τα έστειλα και μετά. Πήρε μέρες να επανέλθει το ωράριο ύπνου σε κανονικά επίπεδα. Από μια ολονυχτία συνέρχομαι από 2 συνεχόμενες όχι. Μάλλον πρέπει να ρωτήσω την Αντι-μόκο το μυστικό.


Το αίσθημα του να δουλεύεις κανονικό ωράριο κυριάρχησε  τελικά και είναι πολύ διαφορετικό από την κατάσταση που είμαι ως φοιτήτρια τα τελευταία χρόνια. Κυρίως τώρα με το διδακτορικό στους τελευταίους του μήνες δεν με φτάνουν οι ώρες της μέρας όχι να έχω και απαιτήσεις για κανονικό ωράριο. Ωραίο πράγμα πάντως να σχολάνεις και να ξέρεις ότι δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις και μπορείς να χαλαρώσεις και να κάνεις ό,τι θέλεις. Τώρα το ‘διάλλειμα’ τελείωσε και πίσω στο διάβασμα.

Thursday, November 7, 2013

Είναι κάτι τηλεφωνήματα...

Το Σάββατο παντρεύεται μια πολύ καλή φίλη που την ξέρω από όταν ήμασταν νηπιαγωγείο. Το πόσο θα ήθελα να είμαι εκεί τώρα που κόντεψαν οι μέρες δεν περιγράφεται. Για διάφορους λόγους όμως ήταν αδύνατο. Την έπιασα να της ευχηθώ από σήμερα γιατί λογικά θα τρέχει αύριο και τη μέρα του γάμου δεν νομίζω να έχει και τόση έννοια το τηλέφωνο της. Το απάντησε και είπε ‘Για να με πιάνεις σήμερα από Αγγλία σημαίνει εν θα έρτεις τελικά’. Όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο, ένιωσα ότι και η ίδια στεναχωριόταν που δεν θα είμαι εκεί να μοιραστώ την χαρά της. 

Συγκινήθηκα. 
Περάσαμε τόσα μαζί, μεγαλώσαμε παρέα και μπορεί να μην είναι πλέον η ‘κολλητή’ μου όπως παλιά αλλά θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Την ξέρω από 5 χρονών και τώρα παντρεύεται… Απίστευτο το πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια.  


Σου εύχομαι λοιπόν τα καλύτερα, να περάσεις υπέροχα την μέρα του γάμου σου και να είσαι πάντα ευτυχισμένη. Είμαι σίγουρη ότι θα είσαι μια κούκλα όπως πάντα. 

Sunday, November 3, 2013

Καλωσόρισες Νιόβρη

Καινούριος μήνας, νέοι στόχοι, νέες σκέψεις;

Μπήκε ο Νιόβρης και υπάρχει ένα κίνημα να θεωρείται Academic Writing Month (εξού και το #AcWriMo στο twitter). Δηλώνεις τον ακαδημαικό στόχο που θέλεις να πετύχεις μέχρι το τέλος του μήνα και συμπληρώνεις στο δημόσιο worksheet τι πέτυχες κάθε μέρα. Έκαμα και επίσημα εγγραφή. Θα το προσπαθήσω. Ίσως είναι το κίνητρο που χρειάζομαι για να είμαι πιο παραγωγική.

Γενικά, δεν θέλω να περάσει ο Νιόβρης γιατί έχω τόσα πολλά που θέλω να κάμω, να τελειώσω, να τακτοποιήσω. Γιατί αν περάσει και ο Νιόβρης είναι Χριστούγεννα πλέον. Πέρασα και τις τελευταίες μέρες μια κρίση θέλω να φύω να πάω σπίτι μου, να τα παραιτήσω όλα, εβαρέθηκα, εκουράστηκα. Αλλά περνά μου σιγά σιγά και θα μου περάσει και αυτή την φορά όπως και τις προηγούμενες. Μεγάλος ο στόχος που έβαλα για αυτόν τον μήνα. Και μόνο αν τον καταφέρω θα είμαι περίπου τόσο καλά με το thesis όσο θα ήθελα να είμαι τα Χριστούγεννα. Πλέον το να έχω full draft τα Χριστούγεννα το αποχαιρέτησα, δυστυχώς.

Ο μόνος λόγος που θέλω να έρθει το τέλος του μήνα είναι γιατί κανόνισα μια έκπληξη για τον Ψηλό μου. Έκλεισα εισητήρια και ξενοδοχείο για διήμερο ταξιδάκι στο Δουβλίνο χωρίς να του πω τίποτε. (Έχει κανένας tips για το Δουβλίνο; Πού να πάμε, πού να φάμε κτλ;) Θα του παρουσιαστώ λοιπόν 2 μέρες πριν την μέρα που του είπα ότι θα πάω, με τα εισιτήρια στο χέρι. Είμαι από τα άτομα που λειτουργούν συνήθως με το συναίσθημα και σε κάποια φάση μπαίνει και η λογική στο παιχνίδι. Και κάτι ροματικά και εκπλήξεις μου αρέσουν πολύ. Γιαυτό και το αποφάσισα αυτό το δώρο. Και ελπίζω ότι θα αντέξω να μην του πω τίποτε ως εκείνη την μέρα και ότι δεν θα μου βγει ξινή η έκπληξη στο τέλος.

Λοιπόν, Νιόβρη καλωσόρισες και ελπίζω να είσαι ιδιαίτερα καλός!

Friday, October 25, 2013

Δεν περνούν οι ώρες σήμερα....

Έρχεται η Cinnamon σήμερα!! Ανυπομονώ! Έχει τόσο καιρό που το λέμε και επιτέλους έφτασε η μέρα. 
Έκαμα και cinnamon rolls. Δεν είναι τέλεια, εβαρύψησα τα λίγο αλλά οκ, θα τα φάμε. Η γεύση εν καλή. Τελικά μόνο την πρώτη φορά που τα έκαμα ήταν τέλεια.
Τόσο καιρό που είμαι Αγγλία η Cinnamon δεν τα κατάφερε να έρθει. Συνέχεια τύγχαιναν διάφορα. Μέχρι που βρέθηκε η τέλεια ευκαιρία. Training με την δουλειά και θα 'περάσει' από εδώ στην επιστροφή. Ήταν πολλά πιο φτηνό να επιστρέψει Κύπρο μέσω Αγγλίας (!) παρά να πάει κατευθείαν. Είναι και Σαββατοκυρίακο με αργία την Δευτέρα, ήρθε μας γάντι. Θα την γυρίσω σε όσο πιο πολλά γίνεται. Λονδίνο μονοήμερο την Κυριακή, γυρούς και ψώνια εδώ σήμερα και αύριο! Υποτίθεται θα έφευγε η σπιτονοικοκυρά ταξίδι και έτσι θα ήμασταν πολλά πιο άνετα στο σπίτι. Τελικά αντί να φύει, ήρθε ο φίλος της και θα είναι και οι γιοί της (ο ένας με την φιλενάδα του). Full house... Δεν ξέρω πού θα κοιμηθούν όλοι τούτοι αλλά εν με νοιάζει. Στο δωμάτιο μου δεν μπαίνει κανένας ξανά! Κόφκω το θέμα τούτο γιατί θα νευριάσω πάλε.  

Και οι ώρες να πάω αεροδρόμιο δεν περνούν... 

Thursday, October 24, 2013

Holding hands


Πριν λίγες μέρες περπατούσα στο δρόμο και ένα ζευγάρι περπατούσε προς εμένα. Ξαφνικά της έπιασε το χέρι και χαμογέλασαν. Μια απλή κίνηση και πόσο συναίσθημα μπορεί να κρύβει αλήθεια. Το να κρατάμε ή να πιάνουμε το χέρι κάποιου αγαπημένου προσώπου είναι κάτι που κάνουμε συχνά σε διάφορες στιγμές. Δύσκολες φάσεις, ευτυχισμένες, αγαπησιάρικες. Στη σχέση δείχνει ένα συναισθηματικό δέσιμο συνήθως και ίσως μια άνεση να δείξουν (δημόσια;) ότι είναι μαζί. Στις δύσκολες στιγμές για αγαπημένα  πρόσωπα για να δώσουμε κουράγιο, δύναμη, να πούμε υπομονή, να καθησυχάσουμε ίσως κάποτε. Τα χέρια, όπως και τα μάτια φυσικά, λένε πολλά πάρα πολλά. 



Τα πρώτα Χριστούγεννα που επέστρεφα από Αγγλία ταξίδευα με πολύ αγαπημένο συγγενικό πρόσωπο γιατί δεν ήθελε να ταξιδέψει μόνη. Είχε τρομερή κακοκαιρία σε σημείο που ο πιλότος δεν μπορούσε να προσγειώσει το αεροπλάνο. Το αεροπλάνο χόρευε σε τρελλούς ρυθμούς και όλοι ήταν τρομοκρατημένοι. Όλο το άγχος και όσα ήθελε να πει αλλά δεν έβγαιναν φαίνονταν στο πόσο σφικτά μου κρατούσε το χέρι. Άλλο ένα παράδειγμα. Είχα πάει να δω ένα κοντινό θείο στο νοσοκομείο πριν μέρες και είδα μια εξίσου απλή κίνηση που σήμαινε τόσα  πολλά. Η θεία να του χαιδεύει για 1 δευτερόλεπτο μόνο τα μαλλιά και το πρόσωπο. Ξέρω θα μου πεις σιγά το πράγμα. Δεν την είχα δει ποτέ άλλοτε τόσο τρυφερή όσο εκείνη την στιγμούλα που φυλάκιζε τόσα συναισθήματα, τρυφερότητα και στοργή.




Αλήθεια, πόσα κρύβουν τελικά οι κινήσεις στα χέρια μας; Πόσα συναισθήματα, λόγια και σκέψεις; Λόγια που ίσως να μην ειπωθούν, σκέψεις που μπορεί να μην γίνουν λόγια, αισθήματα που θέλουν να μείνουν κρυμμένα ακόμα λίγο. Κι' όμως μια απλή κίνηση των χεριών μπορεί να τα εκφράσει όλα αυτά.



Friday, October 18, 2013

Note to self (1): χρόνος

Ο χρόνος είναι το μόνο πράγμα που όταν χαρίσεις σε κάποιον δεν σου επιστρέφεται ποτέ.

Και κάποτε τελειώνει. 

Thursday, September 26, 2013

Επολλίναμε νομίζω;

Που λες... εκατέφτασε ο Ψηλός μου στην Αγγλία. Το άγχος και το περίεργο συναίσθημα που είχα εξαφανιστήκαν μόλις τον είδα στον σταθμό. Επία πρώτη και επερίμενα τον. Υπολόγισα την ώρα και έκατσα κάπου που έβλεπα την έξοδο του underground για να τον δω. Τελικά ήρθε πιο νωρίς από ότι τον περίμενα. Αλλά ήταν ωραίο το αίσθημα να τον βλέπω να χαμογελά μόλις με εντοπίζει με το βλέμμα του. Πήγαμε μαζί στην εστία για να τον βοηθήσω να τακτοποιηθεί. Έμεινα και 1-2 μέρες παραπάνω (αφορμή κιόλας) γιατί θα ερχόταν και ο bro και ήταν κρίμα αφού θα ήμουν εκεί να φύγω χωρίς να τον δω.


Επεράσαμε καλά αλλά εκουράστηκα αφάνταστα. Πολύ κουβάλημα και περπάτημα και καθάρισμα. Και άβολος ύπνος. Το κρεβάτι ήταν μονό, κυριολεκτικά μονό. Ούτε καν 3/4 ή πώς το λεν. Πώς να κοιμηθούμε δυό πλάσματα πάνω; Εξυπνούσα αμέτρητες φορές μέσα στην νύχτα. Έκαμνα τον χάζι που με ερωτούσε διάφορα γιατί συνήθως εν εγώ που ρωτώ και εκείνος έχει τις απαντήσεις. Εξού και το Google που του εκολλήσαμε ένα διάστημα.   

Γενικά ήταν οκ. Η επόμενη φορά που θα πάω θα είναι σίγουρα καλύτερα. Θα είναι τακτοποιημένος ο Ψηλός και δεν θα υπάρχουν τόσες εκκρεμότητες να κανονίσουμε. Θα μπορούμε να μαγειρέψουμε μαζί, να κάτσουμε να δούμε μια ταινία, να διαβάσουμε... Όλα αυτά τα μικρά καθημερινά που στερούμασταν τόσα χρόνια λόγω της απόστασης. Θα μικράνουν και οι λογαριασμοί του τηλεφώνου και θα απαλαγγούμε και από τα video calls επιτέλους! Ήδη προγραμματίζουμε την επόμενη συνάντηση και το πρώτο express ταξιδάκι. Λέγαμε για Ρώμη (απωθημένο μεγάλο να πάω) αλλά προς το παρόν θα πάμε νομίζω Δουβλίνο μέχρι να στρώσουν τα πράγματα με τα διαβάσματα, τα μαθήματα και τους επισκέπτες. Σήμερα είχα και πρόταση για Λουξεμβούργο από την πρώην συγκάτοικο μου που μένει εκεί. I'm getting excited! 

Το Manchester αρέσκει μου. Όσες φορές επία ως τωρά αρέσκει μου. Εν είναι η ησυχία του Cam αλλά ούτε και η τρέλλα του Λονδίνου. Τούτη την φορά όμως εκατάλαβα ακόμα παραπάνω πόσους πολλούς Κυπραίους έχει το Manchester. Και είναι στο σημείο που καταντά ενοχλητικό κάποιες φορές. Έκαμα και παρατήρηση ότι κάποιοι - κοπέλες πιο πολύ- είναι πραγματικά πολλά ανώριμοι και απολίτιστοι. Δεν είναι θέμα ηλικίας μόνο νομίζω είναι και θέμα συμπεριφοράς. Μεγάλο θέμα, not the point.

Λοιπόν, καινούριο κεφάλαιο ξεκινά. stay tuned!

Monday, September 23, 2013

What happens when you mix Black and Blue?

Ήρθε το μέιλ που της Πρας και έλεγε ότι θα πάρω συνέντευξη από την Black Cat, εχάρηκα. Εκτός του ότι διαβάζω την, εν που τα λίγα "ζώα" η συγκεκριμένη που εν έχω πρόβλημα. Παρόλο που είχα διαβάσει τα πιο πολλά που είχε γράψει εδιάβασα τα ξανά. Άρεσαν μου αλλά δεν είχα και πολλά να ρωτήσω τελικά.

Υποδεχτείτε την ρομαντική, δυναμική, τρελλή - με την καλή έννοια- αλλά και μετρημένη... η αγαπημένη μας Black Cat!!

Ξεκινούμε λοιπόν...

1) Μας είπες πώς φαντάζεσαι τον ιδανικό άντρα (περίπου). Πες μας και πώς είναι για σένα η ιδανική γνωριμία. Τι θα πει/κάνει για να σε κερδίσει;
Έχω αδυναμία σε όποιον έχει το θάρρος και τον αυθορμητισμό να κάμει κάτι so out of the blue and catch me off guard. Τρελαίνομαι για καταστάσεις που θυμίζουν λες και βγήκαν από ρομαντική νουβέλα. Μιας και μου αρέσκει να διηγούμαι ιστορίες, τούτα τα παμάλ και τύπικαλ "ήταν ένας γνωστός μου, εκάμναμεν παρέα και απλά εδεθήκαμεν", "εγνώρισα τον στα ιδιαίτερα μου, εζήτησεν μου να φκούμεν και επιάμεν τα" δεν με ενθουσιάζουν καθόλου και αρνούμαι (μα ήντα δυνατή λέξη) να αφήκω έτσι χλιαρές κουβέντες να φκουν που το στόμα μου.

Χμμ, τώρα να σκεφτώ καμιά φάση... Ασπούμεν, μια βροχερή μέρα όπως περπατώ με την ομπρέλα να έρτει ξαφνικά, να μπει πουκάτω της δίπλα μου και να την μοιραστούμεν επειδή είχεν ξεχάσει να φέρει την δικιά του. Ή ακόμη καλύτερα, να έχω ξεχάσει εγώ η ίδια την ομπρέλα μου και να βουρώ μες τους δρόμους να μάχουμαι να καλυφθώ που την βροχή και τσουπ κάποιος ιππότης με την λευκή του πανοπλία έρχεται και μοιράζεται την ομπρέλα του μαζί μου... Αααααχ, πότε εν να έρτουν τα πρωτοβρόχια;

Εν κρίμα το ότι οι άντρες (της ηλικίας μου τουλάχιστον) εγίναν τελευταία τέλια πούττοι (παρντόν τα γαλλικά μου) και δεν τολμούν να παν να φλερτάρουν ή γενικά να πλησιάσουν μια κορούα (πόσο μάλλον μια άγνωστη) εκτός και αν έχουν σίουρες πιθανότητες ότι εν να τους κάτσει. Νιώθω πως εχάθηκεν ο ρομαντισμός πιον.

Αχ εμείς οι ρομαντικές.... Εν οι ταινίες που φταιν να το ξέρεις! 
Μουσική υπόκρουση 
Οι μάγκες ρομαντικοί άντρες δεν υπάρχουν πια τους πάτησε το τρένο, 
με μάγκικο σαλπάρανε με ναργιλέ σβησμένο


2) Τι θα κάνεις αν κάποιος από τον στενό σου κύκλο ανακαλύψει το μπλοκ;
Λοιπόν, έχω ένα issue, εν πολλά δύσκολο μου να κρατώ μυστικά. 
Έσυρνα χιντς στην παρέα, εθκιάβαζα τους αστεία έντρυς μου και ακόμα και τωρά που σου απαντώ, ο Αργύρης ήβρεν το τουίτερ του μπλογκ μου (επειδή μόλις είδα ότι μου έκαμεν reply η City άρκεψα τα παναΐρκα) και προσπαθώ να του σκοτώσω την περιέργια του. *Μετά που πέντε λεπτά* Οκέι, μόλις του έσυρα υπόσχεση ότι αν δεν μπει να θκιαβάσει το μπλογκ μου εν να του το δείξω εγώ η ίδια. Εσεβάστηκεν το γεγονός που το είπα ότι θέλω πρώτα να ξεκαθαρίσω κάποια πράματα τζιμέσα πριν τα θκιαβάσει και παραξηγήσει με.

Εκτός που το Αργύργη, είχα δείξει το μπλογκ μου στον κολλητό μου μέσα από την προσπάθεια μου να τον κάμω να ξεκινήσει και τζίνος ένα δικό του επειδή έχει απίστευτο χιούμορ. Εκατάφερα τον να γράψει τρία έντρυς και μετά επαραίτησεν τα. Ο κολλητός είπεν ότι ήταν ωραίο να θκιαβάζει το μπλογκ μου επειδή έκαμνεν επανάληψη ούλα τα πράματα που του λαλώ.

Δεν ξέρω πως, αλλά ο παπάς μου ανακάλυψεν το μπλογκ μου και για τρεις μέρες όποτε με έβλεπεν ελαλούσεν μου "Νιάου". Εζαοθώρουν τον μέχρι που μου έστειλεν μύνημα στο τουίτερ να πάω να καθαρίσω το δωμάτιο μου. Μετά που το εμιλήσαμεν, ήταν αρκετά κουλ (είμαι πολλά τυχερή με τους γονείς που μου εππέσαν, πολλά χαλαρά άτομα) και απλά εσχολίασεν πως δεν το περίμενεν πως τα ελληνικά μου είναι τόσο καλά. Τωρά μπαίνει και θκιαβάζει με πότε-πότε.

Άρα ναι... Εξεκίνησα τούτο το μπλογκ, και ναι, ήθελα το να ήταν μυστικό αλλά.... Όσο εν άτομα του στενού μου κύκλου που το θκιαβάζουν τότε είμαι οκέι. Εμένα τι με ανησυχεί πιο πολύ είναι αν το ανακαλύψουν άτομα τα οποία με ξέρουν αλλά δεν έχουμεν και τις πιο φιλικές σχέσεις. 

Για πες μας πιο πολλά και έκοψες μας το εκεί που σε ήθελα να τα πεις

3) Αν είχες όλους τους πόρους του κόσμου (λεφτά, χρόνο κτλ) τι θα έκανες;
Θα ταξίδευα όλον το κόσμο. Με μιά φωτογραφική στο χέρι θα αποτύπωνα όλα τα μικρά θαύματα του πλανήτη μας και θα κατέγραφα τις ιστορίες διαφόρων ανθρώπων.
Did I tell you I like this girl?

4) Αν μπορούσες να γεννηθείς σε κάποια άλλη εποχή ποια θα διάλεγες και γιατί;
Είναι το όνειρο μου να ζούσα στην Βικτωριανή εποχή όπου θεωρείται και η Χρυστή Εποχή των εξερευνητών. Τότε, πριν την παγκοσμιοποίηση, όπου η κάθε χώρα είχεν την δική της μαγική και μοναδική κουλτούρα. Θα πήγαινα σε Ινδίες, Κίνες, Ιαπωνίες και Αφρικές. Στην ιστορία στο σχολείο κάνουμεν για την Αγγλική αποικιοκρατία και απλά χάνουμαι μες τις εικόνες και τις ιστορίες στα βιβλία.

Μια πιο πρόσφατη εποχή θα ήταν τα 80s - 90s. Τότε που η τεχνολογία, με τα κινητά-τούβλα και κομπιούτερ-κιβώτια, έμπαινεν σιγά-σιγά στην ζωή των ανθρώπων ΑΛΛΑ δεν την κατέκλυζεν ασφυκτικά όπως κάμνει σήμερα. Έχει ένα ρομαντισμό εκείνη η εποχή... 
Οι Polaroids, οι φωτογραφίες με φιλμ, τα CDs και οι κασέττες όπου ηχογραφούσες στον αγαπημένο/αγαπημένη σου, τα videoclubs... εν κάπως ηλίθια τούτα τα πράματα που λαλώ όμως έχω απελπιστεί με την αποξένωση που βιώνω σήμερα και νιώθω πως συσχετίζεται αρκετά με την αύξηση της χρήσης (και εξάρτησης) της τεχνολογίας στην ζωή μας.
Ρομαντική till the end....

5) Το μεγαλύτερο σου προτέρημα και το χειρότερο σου ελάττωμα; 
Το μεγαλύτερο μου προτέρημα είναι το ότι μπορώ να προσμαρμοστώ αρκετά γρήγορα. Όπως τον χαμαιλέων. Έχω συνειδητοποιήσει πως στο τέλος της ημέρας είναι ένα αρκετά σημαντικό και χρήσιμο χάρισμα.
Το χειρότερο ελάττωμα μου είναι το πείσμα μου και το ότι ποττέ δεν μαθαίνω αν δεν φάω τα μούτρα μου. Έχω κάμει πολλά λάθη - που το πιο "απλό" όπως το ότι κατέβηκα που τα δεξία της Harley και εκάηκα πας το exhaust (ένα υπέροχο έγκαυμα δεύτερου βαθμού κοσμεί τον αστράγαλο μου - τουλάχιστον εν που Harley), μέχρι και "μεγάλα" όπως το να μπεις σε μια σχέση χωρίς να έχεις αισθήματα για τον άλλον. Δεν μετανιώνω όμως. Το θετικό είναι ότι δεν τα επαναλαμβάνω.
Προτείνω το πείσμα σου να το χρησιμοποιήσεις υπέρ σου. Δοκιμασμένο!
 
Και μια ερώτηση που είχα κάνει και παλιά αλλά αρέσκει μου
6) Κάτι που σε κάνει:
Να γελάς δυνατά
...το Scrubs, το γέλιο της Ιωάννας (κάποτε εν να το κάμω record και εν να το κάμω post πας το μπλογκ - εν απίστευτο, εν να το θέλετε ούλοι για rightone) και η παρέα μου όταν μας πιάνουν οι "μεθυσμενομαστουρωμένες" στιγμές και σύρνουμεν καταπληκτικές ατάκες και γελούμεν σε σημείο που κάμνουμεν six-pack.
:)

Να χαμογελάς
...όταν πραγματοποιώ/ολοκληρώνω κάτι, π.χ. κάτι απλό όπως το homework των μαθηματικών. Είμαι goal-oriented άτομο - google μετάφραση "Προσανατολισμένη, καθηκοντοστρεφής" (ωραία λέξη η δεύτερη, έμαθα και κάτι καινούργιο σήμερα).
Τελειομανής Παρθένος είπαμε;

Να θυμώνεις
...άμαν με αγνοούν. Όπως κάμνουν τα πεντάχρονα που τους μιλάς και άμαν πικκαριστούν κάμνουν πως δεν σε ακούουν. Έχει και αρκετούς ενήλικες που το συνεχίζουν ακόμα. Ή ακόμη χειρότερο, άτομα που σε αγνοούν επειδή σε σνομπάρουν.
Νευριάζει με ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ όμως. Εν που τις λίες φορές που εν να δεις τα μάθκια μου να κοκκινίζουν, να σφήγγω τα δόντια μου και να τρέμω ολόκληρη. Όταν με πετύχεις σε έτσι φάση βούρα φύε μακριά γιατί γίνουμε η εγγονή του Βεζούβιου!
Με την παρέα είμαι μαζί τους τέσσερα χρόνια, είμαι συνέχεια το χαζοχαρούμενο πλασματάκι, και κανένας τους δεν με έχει δει πως είμαι άμαν πει και γυρίσουν τα λαμπούθκια μου. Επειδή πολύ απλά δεν παν να μου κάμουν έτσι μαλακία όπως το να με αγνοήσουν επίτηδες.
Ο ο... εν θέλουμε να το δούμε νομίζω!

Να λυπάσαι
...όταν με προδίδουν. Όταν ο άλλος προδίδει τα συναισθήματα, σκέψεις, ελπίδες, εμπιστοσύνη που είχα για εκείνον.
Η προδωσία είναι από τα χειρότερα

Να αηδιάζεις
...οι κατσαρίδες. Και η έλλειψη αξιοπρέπειας, ειδικά που κάποιες κορούες στην προσπάθεια τους να κερδίσουν την σημασία των αρσενικών.
Same here

Να φοβάσαι
...η αβεβαιότητα του μέλλοντος και τζίνο το προαίσθημα που σε τρώει με το ότι μπορεί να καταντήσεις μία μεγάλη αποτυχία.
 Το προαίσθημα να το αγνοήσεις. Κάνουμε το καλύτερο δυνατό και δεν τα παρατούμε. Ο τρόπος/οι τρόποι θα βρεθούν.

Να κλάψεις
...ότι νάνε μες τις τρεις μέρες πριν την περίοδο μου.
Χαχα τούτο εν το περίμενα καθόλου!! 

7) Το πιο τρελλό σου όνειρο και επιθυμία;
Να έχω σούπερ δυνάμεις! Όπως το να ελέγχω τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (φωτιά, νερό, αέρας και γη). Φαντάζεσαι να φκάλω σπίθες που τα δάχτυλα μου και να κάμνω σχήματα με το νερό και να πετώ; Προτίνω να δείτε το Avatar the Last Airbender για να καταλάβετε την τρέλα που με σέρνει.

Αυτή αγαπητοί αναγνώστες ήταν η Black Cat. Tην ευχαριστούμε που ήταν μαζί μας παρά τις πολλές υποχρεώσεις της!

Friday, September 13, 2013

weird

Έρχεται ο Ψηλός μου αύριο, εγύρισε η μέρα σήμερα δηλαδή. Έκλεισα εισητήρια τρένου, έκαμα βαλίτσα. Έχω να κουβαλήσω και ένα σωρό πράγματα, κουζίνας κυρίως, τα οποία εν χρησιμοποιώ ιδιαίτερα πλέον. Ας πούμε τι θα τα κάμω 4 πιάτα ένα πλάσμα αφού η μόνη φάση που τα χρησιμοποιώ είναι τις Κυριακές ΑΝ φάω σπίτι; Γενιά του τάππερ είμαστε. Φαγητό στο τάπερ κάθε μέρα και lunch break στο τμήμα. Ένιγουεϊ. Πίσω στο θέμα μου. Έρχεται που λες και παρόλο που θεωρητικά ετοιμάστηκα ψυχολογικά νιώθω κάπως περίεργα. Εν είμαι ενθουσιασμένη όπωσ επερίμενα ότι θα είμαι. Φυσικά ίσως τούτο αλλάξει όταν βρεθούμε στον σταθμό. Ξέρω ότι νιώθω έτσι επειδή θα αλλάξει η κατάσταση. Θα αλλάξει η ρουτίνα και η καθερινότητα που συνήθισα 3-4 χρόνια τώρα στην Αγγλία. Μετά που τόσα χρόνια μαζί θα είμαστε στην ίδια χώρα. Θα μου πεις πάλι κάποια απόσταση θα υπάρχει αλλά δεν είναι το ίδιο με το να θέλω αεροπλάνο να πάω. Το να ήμασταν στην ίδια πόλη ίσως και να με πανικόβαλλε στην φάση που είμαι. Έτσι έρχεται πιο ομαλή η αλλαγή. Ήθελα να είμαι ενθουσιασμένη όμως. Υποτίθεται περιμένω τούτη τη φάση καιρό τώρα. Γιατί εν μπορώ να ενθουσιαστώ; Τόσο πολύ φοβάμαι την αλλαγή; Εν φυσιολογικό τούτο;

Wednesday, September 11, 2013

"About Time"

Ψες μετά το διάβασμα είπαμε να πάμε σινεμά. Είχε και καιρό να πάμε, ήταν και Τρίτη (Bargain Tuesdays = πιο φτηνό εισητήριο). Διαλέξαμε ένα έργο που η διαφήμιση του είναι σχεδόν σε όλα τα λεωφορεία. Φαινόταν χαλαρή ταινία, ότι καλύτερο μετά από μια μέρα όλο διάβασμα. Σταθερά πήγαμε από το σούπερμαρκετ πριν για προμήθειες σιγά να μεν δώσω £7 για σιταροπούλα και νερό, είπαμε αλλά όχι και έτσι. Με το που μπαίνουμε στην αίθουσα (και αφού είχαν ήδη προηγηθεί 15 λεπτά διαφημίσεις) σχεδόν δεν είχε θέσεις να κάτσουμε! 

Η ταινία ήταν πάρα πάρα πολύ ωραία. Άνετα θα την ξανάβλεπα! Αν και νόμιζα ότι θα ήταν τίποτε υπερβολικά λάιτ τελικά ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου. Ο πρωταγωνιστής έχει την δυνατότητα να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο αλλά μόνο στην δική του ζωή. Αγγίζει θέματα όπως οικογένεια, το να είσαι γονιός και τη σχέση που έχουμε με τους γονείς μας, την αγάπη, τον έρωτα, διλήμματα αλλά με ένα ωραίο τρόπο. Και γέλασα και συγκινήθηκα!

Σε αφήνει με διάφορα να σκεφτείς. Αυτό που κράτησα εγώ ήταν ότι πρέπει να ζούμε την ζωή μας με την κάθε της στιγμή. Να προσπαθήσουμε όσο γίνεται να απολαμβάνουμε τα μικρά, τα απλά, τα καθημερινά. Ένα χαμόγελο, ένα ωραίο φεγγάρι. Η ζωή μας τρέχει και μαζί της και εμείς συνέχεια και είναι κάποιες μέρες που είμαστε τόσο απορροφημένοι στις σκέψεις μας, στο άγχος μας που ξεχνούμε να αναπνεύσουμε και να δούμε γύρω μας. Να πούμε σε κάποιον πόσο πολύ τον αγαπούμε και πόσα σημαίνει για μας, ακόμα και αν τον βλέπουμε κάθε μέρα. Γιατί στο κάτω κάτω η ζωή μας δεν είναι τίποτε άλλο από στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπούμε.


"Try to live every day as it was the final day of my extraordinary ordinary life..."

Εσύ τι θα έκανες αν μπορούσες να ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο;

Monday, September 9, 2013

Άσε μας κοπέλα μου

Ψιτ κοπελιά δεν βαρέθηκες τόσα χρόνια να με τρέχεις από πίσω; Όσα βήματα και αν κάνω ακολουθάς τον ίδιο δρόμο. Εγώ δεν σε ανταγωνίζομαι. Δεν κατάλαβα καν ότι το έβλεπες έτσι. Ο μόνος που θέλω να νικήσω και να περάσω δεν είναι άλλος από τον εαυτό μου. Αυτός με δυσκολεύει, αυτός είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στον δρόμο μου. Κανένας άλλος. Ξέρω τις αδυναμίες μου και τα όρια μου.  Έχω τους στόχους μου, τους ανθρώπους μου, τους φίλους μου, τη ζωή μου με τα απλά καθημερινά της πράγματα και είμαι καλά.
Και αν πήραν τα μυαλά σου αέρα εμένα δεν με νοιάζει. Στο λέω ειλικρινά. Λες πράγματα γιατί νομίζεις θα ζηλέψω. Μπα... 

Άσε μας λοιπόν κοπέλα μου...

Friday, August 30, 2013

Κάτι σκόρπιες σκέψεις

Down σήμερα. Αρκετά. Είναι που δεν κοιμήθηκα καλά ψες, που σκέφτομαι διάφορα. Και άμα δεν ξεκινήσει καλά η μέρα στα ίδια συνεχίζει. Εξαπόλυσα και το διάβασμα και όλα και επία περίπατο με την Ε. Κάτι τέτοιες μέρες είναι που εκτιμάς την καλή παρέα και την χαλαρή κουβεντούλα. Δούλεψε. Ξεχάστηκα, χαλάρωσα, ευθύμησα. Και μετά πήρα ένα email που μου πλάτυνε ακόμα λιγάκι το χαμόγελο. 

"Hi,
Just to let you know that K and K won the best presentation, so you must have helped them a lot in the supervision! :) "

Ενθουσιάστηκα! Είχα κλείσει ένα supervision για ένα summer school την επομένη που επέστρεψα πίσω. Εμπειρία λέω, να δοκιμάσω. Που ετέλειωσα ενόμιζα ότι επίε απλά οκ και ότι θα μπορούσα να τους προσφέρω πολλά παραπάνω. Από ότι φαίνεται όμως ήταν καλύτερο από ότι νόμιζα. 
Note to self: Keep this in mind for the next time you'll be down

Κατά τα άλλα. Επέστρεψα πίσω μετά από 4 εβδομάδες χαλάρωσης στην Κύπρο. Μόλις σήμερα κατάφερα (επιτέλους) να διαβάσω και όλα τα ποστ που εμαζευτήκαν τόσες μέρες. Θα βρούμε ρυθμούς. Μεγάλος ο στόχος που έβαλα για τα Χριστούγεννα. Θα το παλέψω, αυτό ξέρω να κάνω στο κάτω-κάτω. Έκαμα προγραμματισμό, βγαίνει, θέλω να τον τηρήσω.

Σε λίγες μέρες έρχεται και ο Ψηλός μου Αγγλία. Άλλη πόλη αλλά η απόσταση δεν είναι η ίδια. 3 ώρες δρόμος με το τρένο. Γίνεται. Θα πάω να τον βοηθήσω να εγκατασταθεί. 
Νιώθω λίγο περίεργα. Από την μια ενθουσιάζομαι που θα είναι Αγγλία, θα είμαστε επιτέλους στην ίδια χώρα για καιρό και όχι διακοπές. Από την άλλη με φοβίζει. Το περίμενα τόσο καιρό αυτό. Δύσκολη χρονιά αφού είναι και η τελευταία του διδακτορικού και μεγάλη αλλαγή στα προσωπικά, στη σχέση. No more video calls!!!!!!

Με το σπίτι οκ. Δεν είμαι τόσο happy όσο νόμιζα. Λίγο ο σκύλος, το privacy και άλλα μικρά μικρά. Έρχεται πίσω και η ιδιοκτήτρια σε λίγες μέρες να τα βάλουμε κάτω. 
Είναι και κάτι άλλα όχι-τόσο-ευχάριστα αλλά προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι συνέχεια. Όλα θα παν καλά στο τέλος, δοκιμασίες. Θα βγούμε καλά και πιο δυνατοί.

Θα έρθει και η Cinnamon Αγγλία για λίγες μέρες τον Οκτώβρη. Μετά από τόσο καιρό που είμαι εδώ θα έρθει επιτέλους. Εκπαιδευτικό σεμινάριο με την δουλειά στη Γερμανία, επιστροφή μέσω Αγγλίας (ήταν πιο φτηνά παρά κατευθείαν). Πληρωμένα εισητήρια. Ε να μην κάτσει και ένα ΣΚ Αγγλία; Ανυπομονώ!

Wednesday, August 7, 2013

Η αρχή

Ξημερώματα 7 Αυγούστου 2005

Φεύγουμε από το club, περπατούμε αγκαλιά στην παραλία. Μόνο τα κύματα ακούγονται. Καθόμαστε, με αγκαλιάζεις. Το φεγγάρι στολίζει τον ουρανό και κάποια αστέρια του κάνουν παρέα. Μου λες λόγια όμορφα, λόγια τρυφερά. Τόσα χρόνια μετά τα θυμάμαι ακόμα.

Και κάπου εκεί ξεκινά η ιστορία μας.

Friday, August 2, 2013

Να κάνουμε τις συστάσεις

Cinnamon θα ονομάσω την καλύτερη μου φίλη. Δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος που την ονομάζω Cinnamon στο μπλοκ πέρα από το ότι μου αρέσει η κανέλα και το χρώμα μοιάζει με τα μαλλιά της. Είμαι χάλια με τα ψευδώνυμα.

Με την Cinnamon λοιπόν είμαστε φίλες χρόνια. Φατσικά την ήξερα και πριν αλλά δεν είχαμε ιδιαίτερη σχέση. Φίλες γίναμε στην Γ’ λυκείου όταν έτυχε να είμαστε συμμαθήτριες. Καθόταν στο μπροστινό θρανίο και οι 4 μας (με τους διπλανούς) περνούσαμε πολύ καλά. Θυμάμαι πολύ καλά εκείνη την κενή στο σχολείο που πήγαμε με την τότε διπλανή μου να της μιλήσουμε στο παγκάκι που καθόταν. Εκεί άρχισαν όλα. Μας έφεραν κοντά τα προβλήματα των τότε σχέσεών μας. 

Σπουδάσαμε μαζί, όχι το ίδιο πράγμα αλλά κάναμε πολλά μαθήματα μαζί. Τα φοιτητικά χρόνια ήταν η περίοδος που ήρθαμε αφάνταστα κοντά. Κάτι νύχτες αξέχαστες που περάσαμε μαζί να γυρίζουμε την Λευκωσία. Ακόμα απορώ πώς δεν μας έπιασε η αστυνομία καμιά φορά που επιστρέφαμε που τα club και τις μπουάτ. Συνήθως άμα είχαμε πιει κιόλας πηγαίναμε στο 1 διαμέρισμα από τα 2 για να μην το ρισκάρουμε παραπάνω. Μια νύχτα με το που μπήκαμε στο διαμέρισμα ετέζαρε στο κρεβάτι μου – ντυμένη και βαμμένη. Έπρεπε λοιπόν να της φορέσω πυτζάμες, να την ξεβάψω και μετά να προσπαθήσω να βρω και τόπο για να κοιμηθώ στο κρεβάτι. Και τώρα που τα θυμούμαι γελώ όσο γελούσα τότε που τα ζούσαμε.  

Πλέον ξέρουμε η μια την άλλη τόσο καλά που δεν χρειάζεται κάποτε ούτε καν να μιλήσουμε.  Ένα βλέμμα και είναι αρκετό να καταλάβει η μια τι έχει η άλλη. Ξέρει τι σκέφτομαι χωρίς να χρειαστεί να μιλήσω. Παρόλο που μετά το πτυχίο μας εγώ ήρθα Αγγλία και πηγαινοέρχομαι 4 χρόνια τώρα, αυτό δεν στάθηκε δυνατό να μας απομακρύνει. Μπορεί να μην μιλούμε τόσο συχνά όσο όταν είμαι Κύπρο αλλά με το που θα έρθω είναι σαν να μην έλειψα ούτε μια μέρα. Το μόνο που δεν τα βρίσκουμε είναι τα γούστα μας στο φαί. Εγώ έχω αδυναμία στα γλυκά ενώ η Cinnamon προτιμά το φαί. Αφού πριν να με γίνουμε τόσο καλές φίλες δεν έτρωγε καθόλου παγωτά! Μετά έμαθε, κακές επιρροές βλέπεις… Ευτυχώς σε τούτο το θέμα ταιριάζουν τα γούστα μας με την Δίδυμη και έτσι δεν μου μένει το απωθημένο του γλυκού και πιο πολύ της κρέπας.

Μπορούμε να πούμε τα πάντα η μια στην άλλη και ξέρουμε ότι δεν υπάρχει θέμα εμπιστοσύνης ή παρεξήγησης ή κριτικής. Είναι πράγματα που μόνο με μένα συζητά γιατί ξέρει πλέον ότι δεν θα την κρίνω ούτε θα την αποπάρω. Το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο. Θα διαφωνήσω με κάτι που θέλει να κάμει ή έκαμε αν διαφωνώ αλλά δεν θα επιμένω περισσότερο, ως εκεί. Ως φίλη θα την συμβουλέψω, θα πω αυτό που σκέφτομαι αλλά η απόφαση είναι δική της. Έμαθα να μην την κρίνω. Πολύ παλιά το έκανα όταν πραγματικά πίστευα ότι έκανε λάθος και έβαζε τον εαυτό της σε μια κατάσταση που δεν της άξιζε. Ρόλος μου μετά είναι να είμαι δίπλα της να την στηρίξω αν χρειαστεί, να την βοηθήσω να σηκωστεί αν έχει πέσει, να μοιραστώ την χαρά, την λύπη, τον θυμό, το παράπονο, τον προβληματισμό. Δικές τις αποφάσεις, δική της ζωή. This is what friends are for. Τούτο δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε ειλικρινής η μια με την άλλη. Ειλικρινής σε όλα. Όταν θα πάμε κανένα κατάστημα μαζί ξέρω ότι είναι από τους λίγους που θα μου πει (και θα της πω αντίστοιχα) ότι τούτο δεν της πάει ή τούτο εν χάλια και δεν θα της κακοφανεί. Το ίδιο και άμα είμαστε έξω και βαρεθεί η μια από τις 2. Απλά θα το πούμε και θα φύγουμε.

Πόσες και πόσες νύχτες να καθόμαστε στο αυτοκίνητο ή σε κάποια παραλία ή βράχους (αναλόγως καιρού) και να μιλούμε με τις ώρες. Να αναλύουμε καταστάσεις, συμπεριφορές, να μοιραζόμαστε προβλήματα και θέματα, να τα λέμε. Η μάμα μου έμαθε ότι ακόμα και με τις πυτζάμες, ότι ώρα και να είναι μπορεί να της πω «Πάω γυρό με την Cinnamon».

Με την Cinnamon έχουμε απίστευτη τηλεπάθεια. Να της στέλνω μήνυμα και να μου στέλνει την ίδια ώρα, ή να τηλεφωνούμε η μια της άλλης την ίδια στιγμή ή να της γράφω στο facebook για να δω πως είναι και να μου στέλνει και εκείνη για να δει τι κάνω.

Γενικά δεν είμαι το άτομο που έχει πολλούς φίλους. Πλέον όμως το έχω αποφασίσει ότι προτιμώ να έχω λίγους φίλους (και καλούς) τους οποίους εμπιστεύομαι απόλυτα και ξέρω ότι θα είναι εκεί για μένα και εγώ για εκείνους για όλα. Η Cinnamon είναι από τα άτομα που θα μου στοιχίσει απίστευτα να φύγει από τη ζωή μου. Θέλω να είναι ευτυχισμένη. Το αξίζει. Πέρασε πολλά. Θέλω να βρεθεί στο δρόμο της κάποιος που  θα την αγαπήσει βαθιά και αληθινά.

Όταν το έγραφα το ποστ ήμουν στο αεροπλάνο για Κύπρο για λίγες διακοπούλες. Η Cinnamon είναι με τον Ψηλό μου καθοδόν για το αεροδρόμιο να με παραλάβουν. Από τα αγαπημένα μου άτομα αυτοί οι 2 (αν εξαιρέσεις την οικογένεια) και χαίρομαι απίστευτα πολύ που τα παν τόσο καλά. 

Tuesday, July 16, 2013

House hunting τέλος

Έγραψα πιο παλιά τις ιστορίες που είχα μέχρι να βρω σπίτι να μετακομίσω. Χτες έκλεισα μια εβδομάδα στο νέο δωμάτιο! Συνηθίζω και κάθε μέρα είναι και καλύτερα νομίζω. Είναι ένα από τα πρώτα δωμάτια που είδα (και είχα γράψει σχετικό ποστ). Lodging μεν σχετικά αυτόνομο δε. Είναι ο δεύτερος όροφος του σπιτιού όλο το δωμάτιο με το μπάνιο του. 

Α! Φύλαξα την φωτογραφία που είχε στην αγγελία. Μια εικόνα χίλιες λέξεις λεν, γι' αυτό δείτε την φωτογραφία και θα φυλάξω τις λέξεις για την εργασία του διδακτορικού (btw προχωρούμε καλά τούτες τις μέρες μην το ματιάσουμε!). 
Εκείνο το παράθυρο πάνω από το κρεβάτι είναι όλα τα λεφτά. Έχει και black-out blind για την νύχτα να μην μπαίνει το φως. 

Και ποιος μου το παραλάλησε ότι τόσο που φοβούμαι τους σκύλους θα μένω στο ίδιο σπίτι με σκυλάκι και θα είμαι εντάξει. Νομίζω ο λόγος που μπορούμε να συνυπάρξουμε είναι ότι μαθαίνει γρήγορα. Εψιλοθυμώσαμε του 1-2 φορές που επίε να πηδήσει πάνω μου και τωρά πλέον εν τολμά. Εκατάλαβα και εγώ ότι άμα δεν του δίνω σημασία όταν είμαι στην κουζίνα και είναι και εκείνο θα σταματήσει να ασχολείται. Έχει φάση όμως που κινούμαι στην κουζίνα και ακολουθά με και βλέπει τι κάμνω. Εν ενοχλά όμως ούτε μου κοντεύκει. Επίσης μόλις με δει κάθε μέρα έρχεται κοντά και άμα της πω "Ο ο ο" κάμνει ένα βήμα πίσω και κάθεται και βλέπει με και περιμένει. Μια μέρα στην αρχή που ήθελα να μαγειρέψω έκλεισα την πόρτα της κουζίνας για να μην έχω την έννοια της. Μετά που αρκετή ώρα άκουσα την που έκλαιε και ελυπήθηκα την και άνοιξα της. Ήρτε και έκατσε απλά και έβλεπε με. Ποιος μου το παραλάλησε! Ως τζαμέ όμως! Μην μου πεις να το πιάσω, ή να κάτσει πάνω μου ή να με γλύψει όμως κάμνει της σπιτονοικοκυράς! Αποκλείεται! 

Η μετακόμιση έγινε σχεδόν σε μια μέρα. Ας είναι καλά οι κοπέλες που με βοήθησαν και τα τρόλευ του κολλεγίου. 2 κούρσες επήραμε τα όλα. Ελάλουν ότι εν έχω πολλά πράγματα μίσσιμου. Τελικά δεν συνειδητοποιούμε πόσα έχουμε μέχρι να τα πακετάρουμε! Απολογισμός: 3 βαλίτσες, 3 κάσιες και μια σχολική τσάντα. Χωρίς τα κουζινικά! Έλεος μαζί μου. Ετακτοποιηθήκαν σε 3-4 ώρες όμως όλα. 

Σε τούτη την φάση όμως δεν μένω και τόση ώρα στο δωμάτιο γιατί είμαι στο τμήμα από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα. Λοιπόν, καλή μου διαμονή!

Monday, July 8, 2013

Stories from the Greek school - Τέλος;


Στο τρένο για το σχολείο:
Τελευταίο Σάββατο που πάω στο σχολείο σήμερα. Θα κάνουμε και το πανηγυράκι μας. Η τάξη μου θα ασχοληθεί με διακόσμηση μπισκότων. Ήθελα να κάμουμε κάτι δημιουργικό, τώρα να δούμε τι θα βγει. Όταν είχα κάνει παρόμοιο στην Κύπρο ήταν μεγάλη επιτυχία.

Έφτιαξα τους και καρτούλες τελικά για δωράκι/ενθύμιο. Έκαμα τες τούτες τελικά. Δεν ήταν τόσο δύσκολες και δεν μου στοίχισε σχεδόν τίποτε. Νομίζω θα τους πεθυμήσω. Αλλά από την άλλη ψιλοκουράστηκα να τρέχω κάθε Σάββατο. Ίσως επειδή κλείνει το σχολείο και φύλαξα δυνάμεις μέχρι σήμερα;

Τα πράγματα για του χρόνου εν αμφίβολα. Δεν ξέρω αν θα δουλεύω σε αυτό το σχολείο. Μου έκαναν πρόταση και από άλλο σχολείο αλλά είναι πιο μακριά και τα λεφτά λίγο πιο λίγα. Δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο. Συνήθισα την διαδρομή που κάνω φέτος και δεν χρειάζεται να πιάσω underground. Μπορεί πάλι να πρέπει να περιορίσω τις άλλες δραστηριότητες, να τελειώσω το διδακτορικό και να βρω full-time δουλειά. Θα δείξει....

Το περασμένο Σάββατο ήταν και η τελική γιορτή. Ήταν καλοί οι μαθητές μου και πήραμε καλά σχόλια. Το χάρηκα γιατί τολμήσαμε και κάναμε κάτι διαφορετικό, όχι απλά ένα ποιήμα ή ένα τραγούδι και βγήκε εντάξει.


Φεύγοντας:
Δεν είχε μεγάλη επιτυχία το παζαράκι τελικά και δεν πουλήσαμε πολλά μπισκότα. Αποχαιρέτισα φεύγοντας τους μαθητές και τους υπόλοιπους δασκάλους του σχολείου. Περίεργο το συναίσθημα.

Saturdays are free again (for now)!

Wednesday, July 3, 2013

Μέχρι να έρθω Κύπρο

Αγαπητέ αναγνώστη,

Το πιο πιθανό λιώνεις που την πυρά στην αγαπημένη μας και σχεδόν παττισμένη Κύπρο εγώ είμαι ακόμα εδώ στο γραφείο στο τμήμα και αγωνίζομαι με τα κεφάλαια του διδακτορικού. Σε κάποιο που τα διαλείμματα εδιάβασα τούτη την ανάρτηση της Κολόνας και είπα να κάμω κάτι παρόμοιο.

Λοιπόν, μέχρι να περάσουν οι μέρες και να έρθω και εγώ να λιώνω στην Κύπρο που την πυρά θέλω να πετύχω και έχω να κάμω τα εξής: (ο τσας ήλιος που υπήρχε έφυε μόλις τα έγραψα τούτα, τυχαίο;)

- ακολουθώντας το πώς το ξεκίνησε η Κολόνα να χάσω τουλάχιστον εκείνα τα 2-3 κιλούθκια που με ενοχλούν παραπάνω που τα υπόλοιπα που θέλω να χάσω. - Είπαμε ρεαλιστικούς στόχους

- Πρέπει να πακκετάρω για να μετακομίσω (την Δευτέρα) και να σάσω βαλίτσα για να έρθω Κύπρο αφού τακτοποιηθώ στο νέο δωμάτιο πρώτα - βαρκούμαι μόνο στην σκέψη αλλά για τούτα εν έχω επιλογή

- Να τελειώσω τα 2 κεφάλαια που γράφω τις τελευταίες μέρες και να κάμω συνάντηση με τις καθηγήτριες για να τα δουν και να ελπίζω να εν καλά και να μεν θέλουν απίστευτες αλλαγές και διόρθωμα
- Να συνεχίσω το 3ο κεφάλαιο αποτελεσμάτων που έχω μισοξεκινημένο πέρκει δουλέψω στην Κύπρο άλλο κεφάλαιο που εν πιο εύκολο ξέρω το έπρισα σε με τα κεφάλαια αλλά τι να κάμω; αφού πρέπει να τα γράψω και άμα προχωρήσω καλά ώσπου να έρτω Κύπρο θα μπορέσω να χαλαρώσω λίο

- Θέλω όταν έβρω ώρα να πάω κανένα γυρό καταστήματα. έχω να πιάσω δώρα -εν τα γενέθλια της κουμέρας και του Ψηλού τον Αύγουστο- και να πιάσω και κανένα ρούχο και παπούτσι της προκοπής για μένα τωρά που έχει εκπτώσεις. Μετά την μετακόμιση όμως για να μεν θέλω να τα κουβαλώ και εκείνα

- και τελευταίο και άμεσο. Το Σάββατο εν η τελευταία μέρα στο σχολείο και θέλω να φτιάξω δωράκια για τους μαθητές μου γιατί εν ξέρω αν θα δουλεύω και του χρόνου εκεί.
Σκέφτουμαι για κάτι όπως τούτο αλλά λίο πιο προσωπικό για τον καθένα. Θα προλάβω ως το Σάββατο;


Tuesday, June 25, 2013

Ο ξερόλας

Είναι κάτι τύποι που τους αντιπαθείς με το καλημέρα σας. Μέχρι τώρα δεν είχε και κάποιον τον οποίο να αντιπαθώ στο τμήμα. Φέτος βρήκα.
Είναι ένας τύπος από το Χονγκ Κονγκ που ασχολείται με τεχνολογία. Οπόταν έχουμε κοινές περιοχές. Πήγα και γω σαν καλό κορίτσι σε μια παρουσίαση που έκαμε το παιδί στην αρχή του χρόνου να δω με τι ασχολείται. Αντιπάθησα τον! Είχε ένα αέρα, ένα τουπέ, ένα κακό και ο τρόπος που απευθύνετουν στο ακροατήριο ήταν λες και ήμασταν 3χρονα. Έβαλε μας και στο τέλος το λινκ για την προσωπική του σελίδα. Άμπα και χάσουμε! Διδακτορικός φοιτητής στη χώρα του και εδιέκοψε για ένα χρόνο για να κάμει μάστερ δαμέ. wtf ας πούμε; Τέλοσπάντων εν ασχολήθηκα περαιτέρω, δουλειά μου δουλειά του λαλώ.
Έτυχε να τον δω και σε άλλες φάσεις σεμινάρια, συνέδρια κτλ και πάντα το ίδιο υφάκι. Παντού να σχολιάσει, να δειχτεί, να παίξει τον έξυπνο. Και δεν το λέω μόνο εγώ, το ίδιο νιώθουν και άλλοι εδώ. Πήγαινα και κάτι writing group (πέρκει κόψω δρόμο με την δουλειά) και ήταν. Όι ήταν να μιλά ενώ ήταν φάση που εγράφαμε, όι ήταν να κατσιαρίζει, όι να βάζει τη μουσική στα ακουστικά τόσο δυνατά που να ακούμε και οι υπόλοιποι, σεβασμός στους άλλους μηδέν!
Αγνοούσα τον μέχρι το τελευταίο συνέδριο του τμήματος. Εβάλαν μας στο ίδιο session. Εγώ, εκείνος και ακόμα μια κοπέλα. Εν η τύχη μου λαλώ, εν πειράζει θα περάσουμε.
Επαρουσίαζε πρώτος και μετά εγώ. Στη δική μου παρουσίαση ήρθε και η καθηγήτρια μου και όταν ξεκίνησα να μιλώ την ευχαρίστησα για την παρουσία της. Τελειώνω, έκαμε αρκετές ερωτήσεις και σχόλια εκείνος και του απάντησα σε όλα και έκαμαν και 1-2 ερωτήσεις άλλοι. Τελειώνει το session και που έφευγα είδα τον ότι επίε και έπιασε κουβέντα της καθηγήτριας μου.
3 εβδομάδες μετά πιάνω email που την καθηγήτρια μου ότι εσυναντηθήκαν με τον παρέα και εμιλήσαν για το πρότζεκτ μου και ότι ίσως θα ήταν καλά να βρεθούμε και οι 3 να μιλήσουμε. Στο email υπήρχε και η προηγούμενη συνομιλία τους. 2 εβδομάδες μετά το συνέδριο έστειλε email της καθηγήτριας μου με σχόλια για την παρουσίαση μου!! Αν είναι δυνατόν! Που πάεις κύριος; Αν ήθελε να μιλήσει για την παρουσίαση μου να μου τα στείλει εμένα!
Κανονίζεται η συνάντηση. Bitch mode on που το πρωί εγώ. Ετύπωσα το email με τα σχόλια του και έβαλα τα σχόλια μου και επία.

Κατεβαίνοντας που την σκάλα να πάω στην καφετέρια του τμήματος που ήταν να συναντηθούμε είδα τον που έμπαινε. Ένιωθα όπως τον δολοφόνο που παρακολουθεί με εκείνο το ύφος το θύμα του για το πετύχει! Εκείνο το αίσθημα!

Η συζήτηση επήε 1 ώρα. Εν τους άρεσε που εκρατούσα αμυντική στάση. Υποστήριζα τις επιλογές μου. Και όι εν θα δεκτώ τις εισηγήσεις σου άμα ξέρω εκ των προτέρων ότι είναι πράγματα που εν μπορούν να γίνουν στην Κύπρο λόγω του εκπαιδευτικού συστήματος και της οικονομικής κατάστασης. Δεν έχω πρόβλημα να μου κάμεις εισηγήσεις ή σχόλια αλλά να είναι πράγματα εφικτά και να είναι με ύφος που να δείχνει ότι θέλεις να βοηθήσεις και όι απλά να δειχτείς.
Απορώ πώς δεν έφαε καμιά πατσαρκά να του μείνει! Έθελα να του πω πολλά για να τον βάλω στην θέση του αλλά εσυγκρατήθηκα γιατί εν ήθελα να πάει να πει της καθηγήτριας μου ότι επρόσβαλα τον.

Μερικά από τα σχόλια που μου είπε: με italics αυτά που ήθελα να πω
"You may record this with your phone if you want" - για κάτι που εξεκίνησε να λαλεί - δεν μας παρετάς λέω εγώ; Ποιος είσαι και θα ηχογραφήσω τις τσιόφτες που λαλείς;
"I think you are the one resisting to change, not the participants" ΄- κουβέντα του καυκά τούτη. 
"I want to make a contribution to your project" - πιάστο contribution σου και βάρτο εκεί που ξέρεις

Καταρχάς δεν ζήτησα την βοήθεια του. Τα μισά σχόλια είναι καθαρά για να μάθει εκείνος περισσότερα πράγματα. Το contribution αν ήθελε να το κάμει ήταν να έρθει σε μένα και όχι να πάει στην καθηγήτρια για να δειχτεί. Ποιος του είπε ότι θέλω ή ότι μπορεί να κάμει contribution μίσιμου στη δουλειά μου. Δικό μου πρότζεκτ, δική μου ιδέα, σχεδιασμένο για την δική μου χώρα ηλίθιε, όχι για τη δική σου.

Εθύμωσε με αλλά πέρα από εκείνη την μέρα και τώρα που γράφω το ποστ δεν ασχολήθηκα και ούτε θα ασχοληθώ περαιτέρω. Αν τολμήσει να ασχοληθεί ξανά όμως θα πάρει ένα περιποιημένο email που θα του θυμίζει πάντα να μεν νεκατώνεται.

Bitch mode is now off. Back to work.

Monday, June 24, 2013

Και πίνω μπύρες

Κάθε χρόνο εδώ στο Καμ έχει 'Beer festival'. Δεν έτυχε να ξαναπάω αλλά φέτος είπα να το τιμήσω.
Ήταν σε ένα μεγάλο πάρκο το οποίο επεριφράξαν και έστησαν τέντες, λίγα τραπεζάκια με καρέκλες και είχε αρκετούς που πουλούσαν φαγητό να καλύπτει πολλά γούστα. 

Σημειώστε παρακαλώ ότι μπύρα δεν πίνω. Εν μου αρέσκει. Το πλησιέστερο σε μπύρα που πίνω είναι to Somersby - apple cider και η Liefmans που ουσιαστικά είναι φρουτένια μπύρα. Εν πολλοθυμίζει μπύρα, συστημένη από τον μπάρμαν του 1900. Πριν έρθω Αγγλία έπινα αλλά ούτε μπύρα ούτε κρασί. Έμαθα να πίνω κρασί (κόκκινο ή ροζέ όχι άσπρο) γιατί βγαίναμε έξω και δεν σύμφερε οικονομικά ή θερμιδικά να πίνω οτιδήποτε άλλο. Τωρά κρασί αβέρτα! (έτσι γράφεται;) Αφού ο Ψηλός μου πειράζει με άμα πίνω κρασί γιατί θυμάται παλιά που βγαίναμε έξω και ήταν να πιω με το ζόρι μισό ποτήρι επειδή το επαράγγελνε. Κλείνει εδώ η μεγάλη παρένθεση. 

Που λες, ήταν η τελευταία μέρα του φεστιβάλ και ήταν ανοικτό από τις 10.30 το πρωί και εμείς πήγαμε γύρω στις 7.30. Είχαμε 2-3 ώρες μέχρι να κλείσει. Πήγαμε στις μεγάλες τέντες όπου μπαίνοντας πλήρωνες  £2.50 για ποτήρι. Αν ήθελες εκρατούσες το ή επέστρεφες το πριν φύγεις και εδίναν σου πίσω τα λεφτά. 

Εδώσαμε ένα γύρο ο χώρος ήταν τεράστιος! Πάρα πολλές μπύρες τοπικές, ξένες, μάυρες, ξανθές, κόκκινες. Αρκετές είχαν λείψει ήδη όμως. Αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε που τις ξένες και συγκεκριμένα κάτι Βελγικές. Εξηγήσαμε του εκείνου που θα μας εσερβίρισκε ότι δεν είμαστε τόσο φαν αλλά θέλουμε να δοκιμάσουμε όποιαν μας συστήσει. Η Ε έπιασε μια κοκκινούλα μπύρα που εν θυμούμαι το όνομα της και άφηνε την αίσθηση του κεραζιού στο τέλος. Ήταν ωραία! Εμένα ήταν κιτρινούλα. Στην αρχή άρεσε μου αλλά μετά επίκρεψε και δεν μπορούσα να την πιω. 



Επιάσαμε και φαί και εκάτσαμε να πιούμε την μπύρα μας - όση ήπιαμε.

Ήταν ωραία φάση! Φαντάζομαι για κάποιον που πίνει μπύρα έχει άλλη σημασία έτσι φεστιβάλ. 
Φεστιβάλ σοκολάτας εν θα κάμουν;;

P.S.: Εν παλιό, έγραψα το εδώ και πολύ καιρό αλλά εν αξιώθηκα να το δημοσιεύσω. 

Sunday, June 16, 2013

House hunting - Part 2

Κάπως εξεκαθάρισε το τοπίο γιατί εφάνηκε ότι η φασαρία και τα έξοδα του κτηματομεσιτικού για να βρούμε τριάρι δεν άξιξαν! Έχουν ένα καταραμένο fees - κυριολεκτικά! £100-200 το άτομο, άλλα τόσα η αίτηση, £50-100 να ελέγξουν το κάθε εγγυητή μας, £70-100 inventory και πάει... Εν εβόλευε και πολλά το πόσο υπολογίζει η κάθε μια μας να της πάρει να τελειώσει και έτσι αποφασίσαμε παρότι μας ενθουσίαζε η ιδέα της συγκατοίκησης να το αφήσουμε τελικά.

Και έτσι ξεκίνησα να ψάχνω δωμάτια (τα μονάρια ή τα στούτιο είναι υπερβολικά ακριβά). Βρήκα λοιπόν 3 που είχαν δικό τους μπάνιο και έκλεισα ραντεβού να τα δω. Το πρώτο είναι στο σπίτι μιας κοπέλας που μένει με τον ένα γιο της και έχει ένα σκυλάκι μικρό. Έμενε μια γνωστή μου παλιά εκεί και μου είπε ότι η κοπέλα είναι πολύ καλή. Το δωμάτιο υπέροχο, καινούριο, καθαρό, ζεστό και η ιδιοκτήτρια καλοσυνάτη. Το σκυλάκι κατά κάποιο περίεργο λόγο το συμπάθησα, δεν είναι κατσιάρικο. Δεν σημαίνει ότι ήμουν και τελείως άνετα αλλά ήταν υπάκουο και έτσι όταν του θύμωσα που πήγε να πηδήσει πάνω μου σταμάτησε. Είναι μεγάλο θέμα για μένα αλλά το δωμάτιο είναι υπέροχο και πολύ κοντά στο τμήμα. Είναι συμβιβασμός αλλα ίσως και η ευκαιρία μου να ξεπεράσω την φοβία μου.

Την επομένη είχα ραντεβού σε άλλα δύο. Το ένα στα ίδια λεφτά με το προηγούμενο αλλά σε σπίτι που το μοιράζονται 3 άτομα, δεν μένει ο ιδιοκτήτης. Πολύ καλή περίπτωση. Ποντάρουμε σε τούτο! Δύο δωμάτια διαθέσιμα εδώ, ένα με μπάνιο και ένα χωρίς. Μου άρεσε τόσο πολύ που μπορώ να συμβιβαστώ να μοιράζομαι το μπάνιο μου με άλλο ένα άτομο (μόνο).

Και πάμε στο τρίτο.... Μα τι να περιγράψω, τι να πω; Ήταν περίπου £150-200 πιο φτηνό από τα άλλα. Αναλόγως καλή τοποθεσία, lodging με οικογένεια αλλά σε δωμάτιο με μπάνιο. Πήγαμε με την Ε να το δούμε. Καθυστέρησε η κοπέλα να μας ανοίξει και εσκεφτόμουν να φύγω έπρεπε να ακούσω την φωνούλα που έλεγε φύε ώσπου εν ώρα! Ανοίει μας μια κυρία(;) ξυπόλητη με κάτι ρούχα μακριά με ταττού με σκουλαρίκια... Δράμα. Με το που κάμνει πίσω που την πόρτα για να περάσουμε εσκέφτουμουν κατά πόσο εν τόσο σκοτεινά επειδή ήμουν έξω και είχε ήλιο ή ήταν πράγματι σκοτεινά. Μιλούμε η απόλυτη ακαταστασία! Πράματα παντού, οι τοίχοι γεμάτοι αφίσες, κάδρα, πράματα, στις πόρτες εκρέμουνταν φεγγάρια, αστέρια κτλ κτλ. Και εμύριζε και περίεργα. Κάτι μεταξύ μπόχας τσιγάρου (ίσως όχι μόνο τσιγάρο) και λιβανιού. Η μπόχα!! Ενόμιζα ήταν να λιποθυμήσω! Δείχνει μας την κουζίνα - την οποία για να χρησιμοποιήσω έπρεπε να συμφωνήσουμε καθορισμένη ώρα - και πάμε πάνω στο δωμάτιο. Κάθε τοπούι και γωνιά στην σκάλα είχε βαλίτσες, πράματα στοιβαγμένα! Το δωμάτιο ένα χάλι. Μια τρύπα κυριολεκτικά! Τα έπιπλα τόσο παλιά που εμυρίζαν! Χάλια, χάλια, χάλια!

Ρωτώ πόσοι μένουν στο σπίτι; Απαντά: Εγώ, ο άντρας μου, η κόρη μας, ο φίλος της, κάποτε έρχεται και η κόρη του άντρα μου, τα άτομα στα δύο δωμάτια (λέμε τώρα) που ενοικιάζουμε, και κάποτε έρχονται και φίλοι μας να μείνουν. Ένα χωρκό δηλαδή!

Να μην τα πολυλογώ, απού φύει φύει!! Δεν εμείνισκα εκεί ούτε που να με πληρώναν, όι να τους πληρώνω και £400+ τον μήνα!

Το καλό ότι φεύγοντας βρήκαμε σε εκείνο τον δρόμο πολύ ωραίο καρπούζι. Τουλάχιστον!
Εμπειρίες...
Τώρα περιμένω ποιο από τα δύο πρώτα θα μου πουν εντάξει και θα κλείσει επιτέλους το κεφάλαιο house hunting!

Wednesday, June 12, 2013

Αβεβαιότητα στο φουλ



Τούτες τις μέρες είναι αβεβαιότητα και απογοήτευση στο φουλ.

Και δεν μιλώ  γράφω μόνο για όσα προκύπτουν από την οικονομική κατάσταση που είμαστε. Τούτα έχει καιρό που υπάρχουν. Ναι σπουδάζω, κάμνω PhD, επληρώσαν και πληρώνουν οι δικοί μου τόσα λεφτά να με σπουδάσουν, θα τελειώσω σε κάποιους μήνες και μετά; Άνεργη το πιο πιθανόν. Εκτός και αν καταφέρω να βρω κάτι στην Αγγλία. Και μετα; Θα καταφέρω να επιστρέψω κάποια φάση Κύπρο ή θα μείνω εκτός; Αλλά είπαμε αυτά έχει καιρό που τα ξέρω.

Τώρα πάμε σε πιο άμεσα. Τελειώνει το συμβόλαιο σύντομα και δεν βρήκα ακόμα πού θα μείνω. Γι' αυτό και δεν έκλεισα εισητήρια ακόμα να πάω Κύπρο για λίγο το καλοκαίρι γιατί ελπίζω ότι θα τακτοποιηθεί το θέμα της διαμονής και μετά να φύγω. Πού και με ποιους θα μείνω; Ως τωρά πάντα είχα κλεισμένα εισητήρια. Τωρά ακόμα, και είναι και πανάκριβα!

Τα διαβάσματα εν σχεδόν στάσιμα με τούτα όλα που συμβαίνουν και που με απασχολούν. Είμαι πίσω που το προγραμματισμό μου και δεν το βλέπω να καλύπτω το χαμένο έδαφος. Ούτε εκατάλαβα πώς εφτάσαμε μέσα του Ιούνη σχεδόν. Ελπίζω τουλάχιστον να καταφέρω τον στόχο που έβαλα για τον Ιούλη.
Θέλω να κάμω και άρθρο για δημοσίευση αλλά πού καιρός; Αφού τα βασικά εν τα φτάνω.

Επίσης εν θέλω να σκέφτουμαι ότι θα αρχίσουν να με ρωτούν όλοι πάλε πότε θα τελειώσω. Και κάτσε εξήγα τους. Και να μουρμουρούν ότι πρέπει να τελειώνω με τις σπουδές γιατί έχει και άλλα πράγματα η ζωή. Λες και εφάαν με τα χρόνια!

Ρωτά με και η διευθύντρια του σχολείου αν θέλω να πηγαίνω και του χρόνου και δεν ξέρω τι να της πω. Που την μια θέλω γιατί κάτι πληρώνομαι αλλά στο τέλος εν κουραστικό κάθε Σαββατο. Φέτος επεράσαμε, δεν ξέρω αν θέλω και του χρόνου. Μπορώ να δεσμευτώ για ακόμα ένα χρόνο σε τούτο το πράμα;

Το μόνο θετικό είναι ότι ο Ψηλός επιτέλους πήρε τις απαντήσεις του για Αγγλία και σιγά σιγά θα αρχίσει να προγραμματίζεται για να έρθει, όταν φυσικά αποφασίσει πού θα πάει. Και πάλι δεν θα είμαστε στην ίδια πόλη αλλά τουλάχιστον στην ίδια χώρα. Είναι και αυτός ένας λόγος που θέλω να τελειώνω με το διδακτορικό τουλάχιστον το πρώτο γράψιμο της διατριβής για να μπορώ να ξεκινήσω να ψάχνω για δουλειά.

Πολλά μέτωπα ανοιχτά, πολλές σκέψεις.
Νομίζω θέλω να σταματήσει ο χρόνος για λίγο, να τακτοποιήσω καμπόσες εκκρεμότητες και συνεχίζουμε ξανά.

Sunday, June 9, 2013

Stories from the Greek School

Χτες στο σχολείο μετά από πολύ καιρό ήρθαν όλοι οι μαθητές μου! Τις τελευταίες εβδομάδες έλειπαν κάποιοι αλλά όπως μου είπαν και οι υπόλοιποι δάσκαλοι έτσι συμβαίνει προς το τέλος του χρόνου. Χτες λοιπόν ήρθαν όλοι, και οι 7! Ναι, ναι τόσο μεγάλη τάξη έχω. Διάλεξαν όμως την μέρα. Που δεν ήμουν σε καλή διάθεση. Επειδή ήρθαν όλοι έπρεπε να βγάλουμε και φωτογραφία τάξης, να κάμουμε και πρόβες της γιορτής, να τελειώσουμε και το πόστερ της τάξης μας. Χίλια πράγματα! Μάθημα κανένα μισάωρο αν κάναμε. Αλλά προχώρησαν όλα τα άλλα.

Παρατήρησα και παλιά όταν πήγαινα ολοήμερο πέρσι ότι όταν δεν είμαι στα καλά μου δεν έχω ιδιαίτερη υπομονή και κάνω πιο πολλές παρατηρήσεις σε σχέση με άλλες φορές. Ένας από τους μαθητές μου έχει την τάση με το παραμικρό να κλαίει. Με το παραμικρό όμως! Επειδή δεν του έδωσα σημασία για λίγη ώρα, επειδή δεν έχει μολύβι ξυσμένο κτλ. Ας πούμε εχτές ξεκίνησε να κλαίει γιατί θυμήθηκε ότι του λείπουν δύο αστεράκια για να φτάσει τα 10 που παίρνουν δωράκι.

Δεν του χαρίστηκα. Υπό άλλες συνθήκες θα πήγαινα κοντά του, να τον καλοπιάσω, να το συζητήσουμε να σταματήσει να κλαίει. Χτες έμεινα εκεί που στεκόμουν και δοκίμασα το εξής για να σταματήσει να κλαίει. Ρωτούσα και απαντούσε.

"Γιατί κλαίεις;
Είπα κάτι για τα αστεράκια τώρα;
Έδωσα σε κάποιον αστεράκι τωρά και τα θυμήθηκες;
Είναι ώρα τώρα να ασχολούμαστε με τα αστεράκια;
Τέλειωσε ο χρόνος και δεν πήρες δωράκι;
Λοιπόν σταμάτα να κλαις."

Εδούλεψε. Ήταν σκληρή η στάση μου αναλόγως με το πώς αντιδρώ συνήθως αλλά δεν είχα την υπομονή ή την διάθεση να το χειριστώ αλλιώς.

Και για να κλείσω το ποστ λίγο πιο χαρούμενα σας παρουσιάζω το πόστερ μας για το περιοδικό του σχολείου. Ζωγράφισαν τον εαυτό τους και έγραψαν λίγα προτασούλες (με την βοήθεια μου).

Το πόστερ μας

Monday, June 3, 2013

Ένα ποστ για την Δίδυμη

Με την Δίδυμη είμαστε φίλες χρόνια. Δεν βρίσκω κάτι πιο αντιπροσωπευτικό να της βάλω για ψευδώνυμο τώρα. Προς το παρόν θα την λέω Δίδυμη. Στο σχολείο μας ρωτούσαν συχνά αν είμαστε αδερφές και μάλιστα δίδυμες! Γι' αυτό λοιπόν.

Είναι άνθρωπος γεμάτος ενέργεια, χαρά, κοινωνικότατη. Νομίζω δεν την είδα ποτέ να κλάψει και ελάχιστες φορές την είδα στεναχωρημένη. Γνωριζόμαστε από το δημοτικό (ίσως και από το νηπιαγωγείο αλλά δεν το θυμάμαι). Κατά περιόδους κάναμε πιο πολλή παρέα, άλλες φάσεις πιο λίγο. Από τότε που ήρθα Αγγλία είναι από τα πιο κοντινά μου πρόσωπα. Δεν μιλά συχνά για τα προσωπικά της -εώς ποτέ μάλιστα- αλλά πάντα ακούει. Ωραίες συζητήσεις, ωραίες συμβουλές, ωραίες στιγμές αλλά και ωραίες τρέλλες. Έχουμε πολλά κοινά και γενικά εξηγούμαστε. Συμφωνούμε στο φαί, γλυκό, εξόδους, απόψεις για άτομα. Γενικά είναι άνθρωπος έξω καρδιά και πάντα περνούμε καλά μαζί.

Τώρα η Δίδυμη, περνά την ίσως δυσκολότερη φάση της ζωής της. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο για καμιά ώρα. Φοβόμουν πριν να απαντήσει. Πώς θα είναι; Τι να της πω; Να το συζητήσουμε ή να λέμε άσχετα; Την ρώτησα πώς είναι. Είναι ψύχραιμη, δυνατή όπως ήταν πάντα. Τα δύσκολα είναι αύριο και τις επόμενες μέρες. Θα λυγίσει μάλλον όμως, ο πόνος είναι αβάσταχτος. Αλλά ξέρω ότι θα βρει την δύναμη και θα σηκωστεί, και θα στηρίξει και τους άλλους που βασίζονται πάνω της. Δυνατή.

Μιλήσαμε πολλή ώρα. Της είπα ότι πρέπει να κοιμηθεί, να ξεκουραστεί. Μου ζήτησε να πούμε άσχετα. Και είπαμε. Διάφορα. Θυμηθήκαμε παλιές τρέλλες. Γέλασε. Της είπα θα είμαι εδώ πάντα. Ό,τι χρειαστεί εδώ.

Δίδυμη, σου χρωστώ ένα χαρούμενο ποστ για σένα στο μέλλον. Τώρα...απλά...κουράγιο.

Friday, May 31, 2013

Γιατί πρέπει.

Όλα θα παν καλά, μην φοβάσαι, μην ανησυχείς.

Ξέρω ότι πρέπει να σου το πω. Δεν θέλω να είναι ψέματα, ελπίζω ακόμα. Προσεύχομαι, για ένα θαύμα, πιστεύω, ελπίζω.

Γι' αυτό θα σου το πω. Θα νιώσεις καλύτερα, έχεις ανάγκη να το ακούσεις. Μαζί με το κουράγιο, δύναμη, υπομονή.

Φοβάμαι το μετά.

Θα είμαι εδώ, είμαι εδώ.
Κουράγιο φίλη μου.
Να είσαι δυνατή.

Wednesday, May 29, 2013

Πέντε λεπτά αρκούν;

Χτες αποφάσισα να πάω να δω ένα δωμάτιο. Η τοποθεσία ήταν πολλά καλή και τα λεφτά αρκετά καλά επίσης.
Ήμουν εκεί πριν την ώρα μου, περίμενα λίγο και πήγα. Μου άνοιξε ένας κύριος πολύ ευγενικός. Εσυστηθήκαμε, ερώτησε με λίγα πράγματα και μου έδειξε το δωμάτιο. Ήταν απέναντι από την εξώπορτα, στο ισόγειο. Ανοίγει την πόρτα, ήταν ένα εντάξει δωμάτιο σε σχετικά καλή κατάσταση. Δεν είχε ερμάρι αλλά ένα σταντ σιδερένιο όπως εκείνα που έχουν τα καταστήματα για τα κρεμαστά αλλά είχε αρκετά ερμαράκια και ράφια. Πρέπει να ήταν σαλόνι κάποτε. Τέλοσπαντων, το δωμάτιο επέρναν και δίπλα ήταν η τουλέτα. Δίπλα μεν, για όλο το σπίτι δε. Κουζίνα οκ και πάμε να δούμε το μπάνιο.
Μου δείχνει το δωμάτιο του μπάνιου, μπαίνω μέσα και μόνο τουλέτα βλέπω. Behind the door λέει μου. Ένα ντους, ίσια που με χωρεί να σταθώ. Τούτο έννε πολλά καλό λαλώ. Ρωτώ πόσοι μένουν στο σπίτι.

- Εγώ, η γυναίκα μου, ο γιος μου και 2 διδακτορικοί φοιτητές
- Άλλες κοπέλες;
- Όχι, δεν διαλέγουν πολλές κοπέλες το σπίτι.
- Γιατί;
- Ξέρεις... έχουμε ένα κανόνα 5 minute shower only...

Κάπου εκεί σταμάτησα να ακούω νομίζω. Τούτο και αν δεν ήταν καλό! Ήθελα να του πω: Βλέπεις τα μαλλιά μου; Πώς θα προλάβω να τα λούσω σε 5 λεπτά; Θα με χρονομετρούσα δηλαδή; Αν κάνω 6 λεπτά 7 λεπτά τι θα γίνει;
Στα πολλά του είπα ότι θα το σκεφτώ και θα τον ενημερώσω. Το οποίο δεν νομίζω όμως.

5 minute shower only λαλεί!

Η φίλη μου που της το είπα, είπε θα το κάνουμε ατάκα της χρονιάς!

Sunday, May 26, 2013

Οι Κυριακές


Οι Κυριακές ήταν πάντα οι αγαπημένες μου. Από τότε που ήρθα Αγγλία είναι ακόμα περισσότερο. Κατ’ αρχάς συνήθως μου δίνω off τις Κυριακές εκτός και αν έχω κάτι που επείγει. Οπόταν συνήθως έχει γυρούς. Εδώ τα καταστήματα οι καφετέριες, τα μάρκετ είναι ανοικτά και τις Κυριακές. Έτσι αρκετός κόσμος κυκλοφορεί. Απολαμβάνω απίστευτα το να κάτσω σε ένα παγκάκι με ένα καφέ και τη μουσική μου και να παρατηρώ τον κόσμο που περπατά, ψωνίζει, κάνει βόλτα. Συνήθως τις Κυριακές είναι και εκείνοι που παίζουν μουσική στους δρόμους και τις πλατείες. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στους street performers-musicians. Θεωρώ ότι είναι πρόκληση να κάθεσαι εκεί να παίζεις για ώρες και να βλέπεις τον κόσμο ή απλά να σε προσπερνά, να σε αγνοεί. Υπάρχουν και εκείνοι (ανάμεσα τους και εγώ όταν παίζουν κάτι που αξίζει την προσοχή μου) που κοντοστέκονται και ακούν. Μια φορά ένα συγκρότημα με είχε ενθουσιάσει τόσο πολύ που αγόρασα και το cd τους.

Όταν όμως έχει ήλιο όπως ήταν αυτή η Κυριακή είναι ακόμα καλύτερα. Η αλλαγή είναι εμφανές ακόμα και όταν περπατώ να πάω στο κέντρο της πόλης. Η διάθεση γενικά ανεβασμένη. Πιο πολύς κόσμος περπατά ή ποδηλατεί, γενικά κυκλοφορά. Σήμερα έξω από τον Βοτανικό κήπο (που ήταν χαρά Θεού) είχε και ένα παγωτάρη! Συνήθως τους βλέπω στην πόλη. Συνεχίζοντας την διαδρομή μου τα πάρκα και τα γρασίδια ήταν γεμάτα κόσμο που απολάμβανε τον ήλιο και τις σχετικά καλές θερμοκρασίες. 



Μετά από μια εβδομάδα που έβρεχε και φυσούσε συνέχεια και που οι θερμοκρασίες κόλλησαν μεταξύ 7 και 12 βαθμών, οι 19 που μας έκαμε σήμερα ήταν σαν να είχαμε 30! Χθες που πήγαμε στο beer festival (μάλλον θα του αφιερώσω ξεχωριστό ποστ) πήγα με σχετικά βαρετό σακκάκι και φύγαμε όταν κρυώσαμε σε σημείο που δεν αντέχαμε να μείνουμε άλλο. Και δεν κρυώνω εύκολα γενικά! Κλείνει η παρένθεση. Δυστυχώς δεν είναι πολλές οι καφετέριες ή οι pub που έχουν χώρο και τραπεζάκια έξω. Εννοείται ότι γίνεται χαμός για ένα τραπεζάκι έξω στον ήλιο. Επιτέλους έβαλα και τα γυαλιά μου του ήλιου!! Είχα αρχίσει κιόλας να απορώ γιατί έφερα και πιο καλοκαιρινά ρούχα μαζί μου. Ήταν άσχετο τούτο. Το μόνο οι κρύοι καφέδες εδώ, δεν είναι σπουδαίοι (εξαιρείται το Starbucks). Κάνουν ένα τάχα φραπέ που καμιά σχέση δεν έχει με το πολυαγαπημένο μου φραπέ.

Δεν βρήκαμε τραπεζάκι κάπου έξω, ήταν όλα γεμάτα με κόσμο να περιμένει στην σειρά και έτσι πιάσαμε καφέδες και πήγαμε στον ίσως πιο όμορφο δρόμο της πόλης και κάτσαμε σε ένα τοιχούι (στο οποίο παραλίγο να μην βρούμε τόπο να κάτσουμε). Ήταν ωραία. Εμιλούσαμε, εβλέπαμε τον κόσμο που επερπατούσε, τα παιδάκια που έπαιζαν, εμαζέψαμε και κάμποσο ήλιο γιατί μετά που αύριο να δούμε πότε θα μας ξανακάμει έτσι καλές μέρες.


Συμπέρασμα; Αγαπώ τις Κυριακές με ήλιο στο Cambridge. Ήταν μια υπέροχη μέρα! Άσχετο ότι τωρά το ποστ γράφω το που την βιβλιοθήκη και είναι μεσάνυχτα

Μια διαδρομή περίεργη

Σάββατο απόγευμα 25/05

Κάθομαι στο τρένο και γράφω. Επιστρέφω από Λονδίνο, επιτέλους έκαμε μια μέρα με ήλιο και χωρίς βροχή και είπα να βολτάρω μετά το σχολείο.
Μπορεί και να μην προλάβω να πάω σπίτι να το δημοσιεύσω όμως γιατί παίζει να σκοτώσω την μπροστινή. Έχει μια ώρα σχεδόν μιλά στο τηλέφωνο πάρα μα πάρα πολλά δυνατά. Έβαλα τα ακουστικά, μουσική στο φουλ και πάλε ακούω την! Ώρες, ώρες εύχομαι να είχα μια σπάθα όπως της Beatrix. Έτσι ωραία μέρα ήταν να απολαύσω και την διαδρομή ετάραξε μου τα νεύρα μου. Μιλά και μια περίεργη γλώσσα και γρήγορα. Εννά πάω μέσα ξέρω το! Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνω πάντα και κάθομαι σε έτσι βαγόνια. Ή μήπως είναι όλα τα βαγόνια έτσι; Είτε βήχουν, μυρίζουν εκείνοι, τρων και μυρίζουν τα φαγιά τους, μιλούν δυνατά κτλ κτλ κτλ.

Εκερδίσαμε! Ήρθε και ένα ζευγάρι που κρατούν 2 πλαστικά κλουβιά με ποντικούς. Ναι ποντικούς! Τι άλλο θα δω και θα ζήσω στα τρένα πραγματικά απορώ! Δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα γίνει αν ανοίξει ένα κουτί. Κάθονται και στις διπλανές θέσεις μπας και χάσω και δεν έχω οπτική επαφή με τους ποντικούς. Έχουν τα κλουβιά στο τραπεζάκι, εν και θέλει και πολλά να πέσουν που το τραπεζάκι.

Επιτέλους εκόπηκε το σήμα της! Ησυχάσαμε 5 λεπτά και πάμε πάλι. Δεν άντεξα ομολογώ το. Εσηκώστηκα τωρά που έχει κενές θέσεις και άλλαξα θέση και βαγόνι. Εμείναν 10 λεπτά μόνο αλλά έφτασα στο αμήν μου. Επιτέλους φυσιολογικοί άνθρωποι, φυσιολογικές εντάσεις στις συζητήσεις, mice free!

Thursday, May 23, 2013

Επιχείρηση σπίτι

Τις τελευταίες μέρες προβληματίζει με και απασχολεί με πάρα πολλά το θέμα της διαμονής του χρόνου. Αποφάσισα ότι δεν θα μείνω ακόμα μια χρονιά εδώ που είμαι τώρα. Ο λόγος είναι ότι μόνο χρονιαίο συμβόλαιο κάμνουν και εγώ ελπίζω, θέλω, παλεύω να μην χρειαστώ και όλο τον επόμενο χρόνο. Ως γνωστή και καλή μαζόχα και self sorry family-funded διδακτορική φοιτήτρια που είμαι δεν θέλω να δώσω στον εαυτό μου την πολυτέλεια της επιλογής να πάρω και όλο τον επόμενο χρόνο για να τελειώσω. Ξέρω ότι αν κάμω τόσο καιρό να τελειώσω θα βαρεθώ απιστευτα το πρότζεκτ μου και από ότι λεν το τέλος είναι πολύ ψυχοφθόρο. Περιττό ότι οι συγκάτοικες μου που ξεκινήσαμε τον ίδιο καιρό και δεν δικαιούνται να μείνουν άλλο (εγώ δικαιούμουν γιατί έκανα και ένα χρόνο Κύπρο για fieldwork) εκάμαν αίτηση και ελπίζουν παρόλο που είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα της απορρίψουν. Επίσης δήλωσαν ότι θα πάρουν και όλο τον επόμενο χρόνο για να τελειώσουν.

Το συμβόλαιο μου τελειώνει τέλος του Ιούνη με δυνατότητα παράτασης μέχρι τις 3 του Σεπτέμβρη. Συμφώνησα με τον οικονομικό διευθυντή (ένα κατζιάρη τσιγκούναρο που ακόμα δεν ξέρω γιατί δέχτηκε, μάλλον ελυπήθηκε με λόγω όσων ακούει για την Κύπρο) να παρατείνω το συμβόλαιο με την εβδομάδα και να πληρώνω σταδιακά αντί όλο το ποσό.

Και κάπου εδώ ξεκινούν τα διλλήματα. Τι επιλογές έχω με τα λεφτά που μπορώ να διαθέσω; Εν και πανάκριβα τα ενοίκια!

Επιλογή 1: Lodger
Η επιλογή τούτη εν περίεργη. Σημαίνει ότι θα ενοικιάσω δωμάτιο στο σπίτι κάποιου. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα είναι μόνο φοιτητές που θα μένουν, μπορεί να είναι ένα άτομο ή μια οικογένεια. Έχουν περιορισμούς τούτες οι καταστάσεις (ωράρια, πρόσβαση σε κοινούς χώρους, φιλοξενούμενοι κτλ). Για παράδειγμα ένα που είχα βρει σε καλή τοποθεσία και τιμή όταν επικοινώνησα για να πάω να το δω είπε μου ότι θέλουμε κάποιον που δεν θα μείνει για πολύ καιρό και θα λείπει τις περισσότερες ώρες της μέρας. Ε καλά κύριε, θα πληρώνω και θα μου πεις και πόσες ώρες μπορώ να είμαι στο δωμάτιο που σου πληρώνω; Αν μου γυρίσει δηλαδή και θέλω να διαβάζω που σπίτι αντί που το τμήμα τι θα γίνει; Και έτσι σκέφτομαι αν θα νιώθω άνετα σε έτσι κατάσταση. Προτιμώ να μοιράζομαι με άλλους φοιτητές γιατί δεν θέλω σπίτι με τον landlord μόνο. Θα νιώθω άβολα και θα φοούμαι. Από την άλλη έτσι επιλογές είναι πιο ευέλικτες για το χρονικό διάστημα που θα τις κλείσεις και οικονομικά είναι σχετικά εντάξει. Και το ποσό συνήθως συμπεριλαμβάνει και λογαριασμούς άρα μια έννοια λιγότερη.

Επιλογή 2: Διαμέρισμα/σπίτι με φίλες
Ως λύση ακούγεται μου η πιο καλή και η αλήθεια προτιμώ. Αλλά υπάρχουν θέματα που το περιπλέκουν. Οι φίλες με τις οποίες το συζητούμε θα θέλουν να μείνουν για όλο το χρόνο, οπόταν μάλλον θα τις δυσκολέψω αν φύγω πιο γρήγορα. Σίγουρα θα βρουν κάποιον άλλο να μπει μέσα αλλά θα πρέπει να περάσουν την διαδικασία. Και μπορεί να έχουμε και παρεξηγήσεις τελικά αν και εσυζητήσαμε το και είπαν δεν τις πειράζει.
Αλλά το θέμα θέλει τρέξιμο και μέχρι τώρα μόνο εγώ ασχολούμαι και ψάχνω τις σελίδες και τις αγγελίες. Θα πρέπει αν βρούμε κάτι να κλείνουμε viewing και να πηγαίνουμε άμεσα να το δούμε. Θέλει αποφασιστηκότητα και δεν είμαι σίγουρη αν είναι έτοιμες να αφήνουν τα διαβάσματα για να πάμε να δούμε σπίτια. Και δεν είμαι διαθετιμένη να τραβήσω όλο το σκόρσο μόνη μου. Κάποια σπίτια/διαμερίσματα που βρήκα είναι χωρίς έπιπλα αλλά οι κοπέλες δεν θέλουν να μπουν σε έτσι διαδικασίες οπόταν οι επιλογές αμέσως λιγοστεύουν. Μετά αν καταφέρουμε να βρούμε κάτι θα θέλουμε και εγγυητικές.

Επιλογή 3:
Ψάχνομαι ως την τελευταία στιμή και είτε κουβαλιούμαι του αδερφούλη ώσπου να βρω κάτι ή πάω Κύπρο για να τελειώσω (που δεν θέλω). Α μπορώ να κάμνω παρέα με τους άστεγους αν και νομίζω ότι οι πιο πολλοί τόποι είναι πιασμένοι και θα έχω και εδώ πρόβλημα.

Έτσι τωρά κοιτάζω για δωμάτια και διαμερίσματα ή σπίτια με 1,2,3 ή 4 υπνοδωμάτια. Όλα τα νούμερα κερδίζουν!

Wednesday, May 22, 2013

Δεν ξέρω τι να βάλω για τίτλο

Αγαπημένο μου μπλοκ, 
Ξέρω επαραμέλησα σε αρκετά τελευταίως. Εσκέφτουμουν σε όμως. Μην ανησυχείς, σήμερα ξεκινούν οι επιτηρήσεις πάλι και έκλεισα πολλές. Άρα θα περάσουμε αρκετό χρόνο μαζί!

Για πρώτη φορά είχα τόσα αδιάβαστα ποστ. Ακόμα δεν κατάφερα να τα διαβάσω όλα. Ντρέπομαι να κάμω και σχόλιο άμα έχει 1-2 εβδομάδες από την δημοσίευση. Ξέρω ξέρω είμαι τραγική αλλά τι να κάμω; Πήγα Κύπρο, εγύριζα συνέχεια. Επαράκαμα το λίο αλλά εν επειδή εν θα πάω για πολλές μέρες το καλοκαίρι. Ήταν και το Πάσχα, εδιάβασα και λίγο, πήγα και διήμερο με τον Ψηλό μου, έφαα 2-3 μέρες σε μια αίτηση για δουλειά που δεν είμαι και σίγουρη αν θέλω να με πιάσουν, ήταν οι αρραβώνες της κουμέρας, περιπέτειες με την γιαγιά, διάφορα! Μετά που ήρθα πίσω επαραμέλησα αε πάλε γιατί προσπαθώ όποτε έχω όρεξη να γράψω να προχωρήσω το thesis μου. Έμεινα πίσω που τον προγραμματισμό μου. Έχω πολλά να σου γράψω. Σιγά σιγά...

Saturday, April 27, 2013

On the way back home...

Η τύχη μου εν απίστευτη μιλούμε! Είμαι καθ´ οδόν για το αεροδρόμιο underground, τρένα κτλ. Έφαα και χαλάζι! Ενώ ήταν μια χαρά ο καιρός απλά λίο κρυαδούα εξεκίνησε το χαλάζι. Anw, βρίσκω μια θέση στο τελευταίο τρένο της διαδρομής, κάθουμαι και ήταν μια κοπέλα απέναντι μου, τραπεζάκι στη μέση μας. Με το που κάθομαι αφήνει το ipad και επροσπαθούσε να μετακινήσει τη βαλίτσα της πάνω στο τραπεζάκι για να μην είναι μπροστά μου. Και τι να δω; Ένα σκυλάκι!!!! Χαριτωμένο μεν αλλά φοούμαι τα πάρα πολλά. Παλιά άλλασα πλευρά στο δρόμο άμα έβλεπα σκύλο, τελευταίως μαθαίνω να μπορώ να περάσουν που δίπλα μου. Ίσως επειδή εν πιο ήρεμοι και εκπαιδευμένοι οι πιο πολλοί σκύλοι δαμέ. Αρκεί να μην με μυριστούν ή να πηδήσουν πάνω μου.

Ένα ψιλοπανικό έπαθα τον η αλήθεια. Λέω εντάξει για να το φέρει δαμέ σημαίνει εν ήσυχο. Όπως τα εσκέφτουμουν τούτα εμφανίζεται και δεύτερο!! Έμεινα τα. Λέω της κοπέλας φοούμαι εν θα πεταχτούν έννε; Είπε μου όι. Εντάξει λέω light blue θα αντέξεις, θα καταπολεμήσεις την φοβία σου. Επιέναν μόνο πανω της κάποτε με την σειρά κάποτε και τα 2 μαζί για να τα αγκαλιάσει και να τους δώσει σημασία. Έκαμνε και διακρίσεις η κοπέλα γιατί το ένα εσουμάλιζε το παραπάνω που το άλλο.

Περήφανα δηλώνω ότι έμεινα εκεί για όλη την διαδρομή!

Και... There is no place like home, επειδή το δημοσιεύω από σπίτι!

Thursday, April 25, 2013

Επιτηρήσεων συνέχεια - Day 3

Εν μισή μέρα τούτη. Έχω μόνο μια επιτήρηση το πρωί. Συνήθως η όρεξη για να γράψω εν το απόγευμα που μου έρκετουν αλλά θα το προσπαθήσω. Είχε φάση που εδημοσίευσα τα ποστ εψές και εκοιμήθηκα και μέχρι να ξυπνήσω λόγω της διαφοράς της ώρας είχα και comments.

Λοιπόν, το παιδί με τις παντόφλες επέστρεψε , σκηνικό το ίδιο. Γράφει το τελευταίο μάθημα προς το παρόν είπε μου. Θέλω πάρα πολλά να τον ρωτήσω για τις παντόφλες. Έχω και αποδεικτικά στοιχεία. Σπουδαία επιτηρήτρια είμαι, ό,τι να ΄ναι ενώ ο άλλος γράφει.


Anw, είμαι ανοικτό βιβλίο τελικά για τον ψηλό μου. Εν μπορώ εύκολα να του κρυφτώ. Χτες μετά το σεμινάριο που είχα, εμίλησα με την καθηγήτριά μου γιατί ήθελα την γνώμη της για ένα θέμα. Αποφάσισα να μην το συζητήσω ακόμα με τον ψηλό αλλά να περιμένω να το μιλήσουμε από κοντά. Σε λίγες μέρες θα είμαι Κύπρο αφού. Μετά από την συζήτηση με την καθηγήτρια ήμουν σε ένταση γιατί έδειξε μου πολλούς παράγοντες που πρέπει να λάβω υπόψην μου και δεν τους είχα σκεφτεί. Η απόφαση μου (αν τα καταφέρω φυσικά) σημαίνει και άλλη απόσταση και ακόμα πιο φορτωμένο πρόγραμμα για μένα. Τούτο δυσκολεύει αρκετά τη σχέση μας, γιατί όταν αποφασίσαμε να το ξαναπροσπαθήσουμε ήταν με την προϋπόθεση ότι η απόσταση θα ήταν για λίγο, 6 μήνες το περισσότερο - τούτο το λίγο ακούγεται περίεργο αλλά μπροστά στα τόσα χρόνια οι 6 μήνες φαίνονται λίγο. Στο θέμα μου. Ήμουν σε περίεργη φάση και είπα ότι δεν ήθελα να του μιλήσω έτσι γιατί θα καταλάβει ότι δεν είμαι τέλεια καλά και θα με ρωτά τι έχω και τι να του πω; Απόφάσισα να πάω γυμναστήριο. Έσπασα και το ρεκόρ μου σε συνεχόμενο τρέξιμο στο δρόμο και επέστρεψα πιο ήρεμη. Αλλά εκατάλαβε με πάλε!!!! Έριξα το στο ότι ήμουν λίγο κουρασμένη και σιγά σιγά αλλάξαμε θέμα. 

Τελικά ακόμα και με τόσα χιλιόμετρα ανάμεσά μας, μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μπορεί ακόμα να με διαβάσει. 

Ξέρω, είναι λίγο περίεργα όλα αλλά είναι η πραγματικότητα της σχέσης από απόσταση.