Ένα ποστ για την Δίδυμη

Με την Δίδυμη είμαστε φίλες χρόνια. Δεν βρίσκω κάτι πιο αντιπροσωπευτικό να της βάλω για ψευδώνυμο τώρα. Προς το παρόν θα την λέω Δίδυμη. Στο σχολείο μας ρωτούσαν συχνά αν είμαστε αδερφές και μάλιστα δίδυμες! Γι' αυτό λοιπόν.

Είναι άνθρωπος γεμάτος ενέργεια, χαρά, κοινωνικότατη. Νομίζω δεν την είδα ποτέ να κλάψει και ελάχιστες φορές την είδα στεναχωρημένη. Γνωριζόμαστε από το δημοτικό (ίσως και από το νηπιαγωγείο αλλά δεν το θυμάμαι). Κατά περιόδους κάναμε πιο πολλή παρέα, άλλες φάσεις πιο λίγο. Από τότε που ήρθα Αγγλία είναι από τα πιο κοντινά μου πρόσωπα. Δεν μιλά συχνά για τα προσωπικά της -εώς ποτέ μάλιστα- αλλά πάντα ακούει. Ωραίες συζητήσεις, ωραίες συμβουλές, ωραίες στιγμές αλλά και ωραίες τρέλλες. Έχουμε πολλά κοινά και γενικά εξηγούμαστε. Συμφωνούμε στο φαί, γλυκό, εξόδους, απόψεις για άτομα. Γενικά είναι άνθρωπος έξω καρδιά και πάντα περνούμε καλά μαζί.

Τώρα η Δίδυμη, περνά την ίσως δυσκολότερη φάση της ζωής της. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο για καμιά ώρα. Φοβόμουν πριν να απαντήσει. Πώς θα είναι; Τι να της πω; Να το συζητήσουμε ή να λέμε άσχετα; Την ρώτησα πώς είναι. Είναι ψύχραιμη, δυνατή όπως ήταν πάντα. Τα δύσκολα είναι αύριο και τις επόμενες μέρες. Θα λυγίσει μάλλον όμως, ο πόνος είναι αβάσταχτος. Αλλά ξέρω ότι θα βρει την δύναμη και θα σηκωστεί, και θα στηρίξει και τους άλλους που βασίζονται πάνω της. Δυνατή.

Μιλήσαμε πολλή ώρα. Της είπα ότι πρέπει να κοιμηθεί, να ξεκουραστεί. Μου ζήτησε να πούμε άσχετα. Και είπαμε. Διάφορα. Θυμηθήκαμε παλιές τρέλλες. Γέλασε. Της είπα θα είμαι εδώ πάντα. Ό,τι χρειαστεί εδώ.

Δίδυμη, σου χρωστώ ένα χαρούμενο ποστ για σένα στο μέλλον. Τώρα...απλά...κουράγιο.