House hunting - Part 2

Κάπως εξεκαθάρισε το τοπίο γιατί εφάνηκε ότι η φασαρία και τα έξοδα του κτηματομεσιτικού για να βρούμε τριάρι δεν άξιξαν! Έχουν ένα καταραμένο fees - κυριολεκτικά! £100-200 το άτομο, άλλα τόσα η αίτηση, £50-100 να ελέγξουν το κάθε εγγυητή μας, £70-100 inventory και πάει... Εν εβόλευε και πολλά το πόσο υπολογίζει η κάθε μια μας να της πάρει να τελειώσει και έτσι αποφασίσαμε παρότι μας ενθουσίαζε η ιδέα της συγκατοίκησης να το αφήσουμε τελικά.

Και έτσι ξεκίνησα να ψάχνω δωμάτια (τα μονάρια ή τα στούτιο είναι υπερβολικά ακριβά). Βρήκα λοιπόν 3 που είχαν δικό τους μπάνιο και έκλεισα ραντεβού να τα δω. Το πρώτο είναι στο σπίτι μιας κοπέλας που μένει με τον ένα γιο της και έχει ένα σκυλάκι μικρό. Έμενε μια γνωστή μου παλιά εκεί και μου είπε ότι η κοπέλα είναι πολύ καλή. Το δωμάτιο υπέροχο, καινούριο, καθαρό, ζεστό και η ιδιοκτήτρια καλοσυνάτη. Το σκυλάκι κατά κάποιο περίεργο λόγο το συμπάθησα, δεν είναι κατσιάρικο. Δεν σημαίνει ότι ήμουν και τελείως άνετα αλλά ήταν υπάκουο και έτσι όταν του θύμωσα που πήγε να πηδήσει πάνω μου σταμάτησε. Είναι μεγάλο θέμα για μένα αλλά το δωμάτιο είναι υπέροχο και πολύ κοντά στο τμήμα. Είναι συμβιβασμός αλλα ίσως και η ευκαιρία μου να ξεπεράσω την φοβία μου.

Την επομένη είχα ραντεβού σε άλλα δύο. Το ένα στα ίδια λεφτά με το προηγούμενο αλλά σε σπίτι που το μοιράζονται 3 άτομα, δεν μένει ο ιδιοκτήτης. Πολύ καλή περίπτωση. Ποντάρουμε σε τούτο! Δύο δωμάτια διαθέσιμα εδώ, ένα με μπάνιο και ένα χωρίς. Μου άρεσε τόσο πολύ που μπορώ να συμβιβαστώ να μοιράζομαι το μπάνιο μου με άλλο ένα άτομο (μόνο).

Και πάμε στο τρίτο.... Μα τι να περιγράψω, τι να πω; Ήταν περίπου £150-200 πιο φτηνό από τα άλλα. Αναλόγως καλή τοποθεσία, lodging με οικογένεια αλλά σε δωμάτιο με μπάνιο. Πήγαμε με την Ε να το δούμε. Καθυστέρησε η κοπέλα να μας ανοίξει και εσκεφτόμουν να φύγω έπρεπε να ακούσω την φωνούλα που έλεγε φύε ώσπου εν ώρα! Ανοίει μας μια κυρία(;) ξυπόλητη με κάτι ρούχα μακριά με ταττού με σκουλαρίκια... Δράμα. Με το που κάμνει πίσω που την πόρτα για να περάσουμε εσκέφτουμουν κατά πόσο εν τόσο σκοτεινά επειδή ήμουν έξω και είχε ήλιο ή ήταν πράγματι σκοτεινά. Μιλούμε η απόλυτη ακαταστασία! Πράματα παντού, οι τοίχοι γεμάτοι αφίσες, κάδρα, πράματα, στις πόρτες εκρέμουνταν φεγγάρια, αστέρια κτλ κτλ. Και εμύριζε και περίεργα. Κάτι μεταξύ μπόχας τσιγάρου (ίσως όχι μόνο τσιγάρο) και λιβανιού. Η μπόχα!! Ενόμιζα ήταν να λιποθυμήσω! Δείχνει μας την κουζίνα - την οποία για να χρησιμοποιήσω έπρεπε να συμφωνήσουμε καθορισμένη ώρα - και πάμε πάνω στο δωμάτιο. Κάθε τοπούι και γωνιά στην σκάλα είχε βαλίτσες, πράματα στοιβαγμένα! Το δωμάτιο ένα χάλι. Μια τρύπα κυριολεκτικά! Τα έπιπλα τόσο παλιά που εμυρίζαν! Χάλια, χάλια, χάλια!

Ρωτώ πόσοι μένουν στο σπίτι; Απαντά: Εγώ, ο άντρας μου, η κόρη μας, ο φίλος της, κάποτε έρχεται και η κόρη του άντρα μου, τα άτομα στα δύο δωμάτια (λέμε τώρα) που ενοικιάζουμε, και κάποτε έρχονται και φίλοι μας να μείνουν. Ένα χωρκό δηλαδή!

Να μην τα πολυλογώ, απού φύει φύει!! Δεν εμείνισκα εκεί ούτε που να με πληρώναν, όι να τους πληρώνω και £400+ τον μήνα!

Το καλό ότι φεύγοντας βρήκαμε σε εκείνο τον δρόμο πολύ ωραίο καρπούζι. Τουλάχιστον!
Εμπειρίες...
Τώρα περιμένω ποιο από τα δύο πρώτα θα μου πουν εντάξει και θα κλείσει επιτέλους το κεφάλαιο house hunting!