Μια διαδρομή περίεργη

Σάββατο απόγευμα 25/05

Κάθομαι στο τρένο και γράφω. Επιστρέφω από Λονδίνο, επιτέλους έκαμε μια μέρα με ήλιο και χωρίς βροχή και είπα να βολτάρω μετά το σχολείο.
Μπορεί και να μην προλάβω να πάω σπίτι να το δημοσιεύσω όμως γιατί παίζει να σκοτώσω την μπροστινή. Έχει μια ώρα σχεδόν μιλά στο τηλέφωνο πάρα μα πάρα πολλά δυνατά. Έβαλα τα ακουστικά, μουσική στο φουλ και πάλε ακούω την! Ώρες, ώρες εύχομαι να είχα μια σπάθα όπως της Beatrix. Έτσι ωραία μέρα ήταν να απολαύσω και την διαδρομή ετάραξε μου τα νεύρα μου. Μιλά και μια περίεργη γλώσσα και γρήγορα. Εννά πάω μέσα ξέρω το! Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνω πάντα και κάθομαι σε έτσι βαγόνια. Ή μήπως είναι όλα τα βαγόνια έτσι; Είτε βήχουν, μυρίζουν εκείνοι, τρων και μυρίζουν τα φαγιά τους, μιλούν δυνατά κτλ κτλ κτλ.

Εκερδίσαμε! Ήρθε και ένα ζευγάρι που κρατούν 2 πλαστικά κλουβιά με ποντικούς. Ναι ποντικούς! Τι άλλο θα δω και θα ζήσω στα τρένα πραγματικά απορώ! Δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα γίνει αν ανοίξει ένα κουτί. Κάθονται και στις διπλανές θέσεις μπας και χάσω και δεν έχω οπτική επαφή με τους ποντικούς. Έχουν τα κλουβιά στο τραπεζάκι, εν και θέλει και πολλά να πέσουν που το τραπεζάκι.

Επιτέλους εκόπηκε το σήμα της! Ησυχάσαμε 5 λεπτά και πάμε πάλι. Δεν άντεξα ομολογώ το. Εσηκώστηκα τωρά που έχει κενές θέσεις και άλλαξα θέση και βαγόνι. Εμείναν 10 λεπτά μόνο αλλά έφτασα στο αμήν μου. Επιτέλους φυσιολογικοί άνθρωποι, φυσιολογικές εντάσεις στις συζητήσεις, mice free!