Χτες στο σχολείο μετά από πολύ καιρό ήρθαν όλοι οι μαθητές μου! Τις τελευταίες εβδομάδες έλειπαν κάποιοι αλλά όπως μου είπαν και οι υπόλοιποι δάσκαλοι έτσι συμβαίνει προς το τέλος του χρόνου. Χτες λοιπόν ήρθαν όλοι, και οι 7! Ναι, ναι τόσο μεγάλη τάξη έχω. Διάλεξαν όμως την μέρα. Που δεν ήμουν σε καλή διάθεση. Επειδή ήρθαν όλοι έπρεπε να βγάλουμε και φωτογραφία τάξης, να κάμουμε και πρόβες της γιορτής, να τελειώσουμε και το πόστερ της τάξης μας. Χίλια πράγματα! Μάθημα κανένα μισάωρο αν κάναμε. Αλλά προχώρησαν όλα τα άλλα.
Παρατήρησα και παλιά όταν πήγαινα ολοήμερο πέρσι ότι όταν δεν είμαι στα καλά μου δεν έχω ιδιαίτερη υπομονή και κάνω πιο πολλές παρατηρήσεις σε σχέση με άλλες φορές. Ένας από τους μαθητές μου έχει την τάση με το παραμικρό να κλαίει. Με το παραμικρό όμως! Επειδή δεν του έδωσα σημασία για λίγη ώρα, επειδή δεν έχει μολύβι ξυσμένο κτλ. Ας πούμε εχτές ξεκίνησε να κλαίει γιατί θυμήθηκε ότι του λείπουν δύο αστεράκια για να φτάσει τα 10 που παίρνουν δωράκι.
Δεν του χαρίστηκα. Υπό άλλες συνθήκες θα πήγαινα κοντά του, να τον καλοπιάσω, να το συζητήσουμε να σταματήσει να κλαίει. Χτες έμεινα εκεί που στεκόμουν και δοκίμασα το εξής για να σταματήσει να κλαίει. Ρωτούσα και απαντούσε.
"Γιατί κλαίεις;
Είπα κάτι για τα αστεράκια τώρα;
Έδωσα σε κάποιον αστεράκι τωρά και τα θυμήθηκες;
Είναι ώρα τώρα να ασχολούμαστε με τα αστεράκια;
Τέλειωσε ο χρόνος και δεν πήρες δωράκι;
Λοιπόν σταμάτα να κλαις."
Εδούλεψε. Ήταν σκληρή η στάση μου αναλόγως με το πώς αντιδρώ συνήθως αλλά δεν είχα την υπομονή ή την διάθεση να το χειριστώ αλλιώς.
Και για να κλείσω το ποστ λίγο πιο χαρούμενα σας παρουσιάζω το πόστερ μας για το περιοδικό του σχολείου. Ζωγράφισαν τον εαυτό τους και έγραψαν λίγα προτασούλες (με την βοήθεια μου).
Παρατήρησα και παλιά όταν πήγαινα ολοήμερο πέρσι ότι όταν δεν είμαι στα καλά μου δεν έχω ιδιαίτερη υπομονή και κάνω πιο πολλές παρατηρήσεις σε σχέση με άλλες φορές. Ένας από τους μαθητές μου έχει την τάση με το παραμικρό να κλαίει. Με το παραμικρό όμως! Επειδή δεν του έδωσα σημασία για λίγη ώρα, επειδή δεν έχει μολύβι ξυσμένο κτλ. Ας πούμε εχτές ξεκίνησε να κλαίει γιατί θυμήθηκε ότι του λείπουν δύο αστεράκια για να φτάσει τα 10 που παίρνουν δωράκι.
Δεν του χαρίστηκα. Υπό άλλες συνθήκες θα πήγαινα κοντά του, να τον καλοπιάσω, να το συζητήσουμε να σταματήσει να κλαίει. Χτες έμεινα εκεί που στεκόμουν και δοκίμασα το εξής για να σταματήσει να κλαίει. Ρωτούσα και απαντούσε.
"Γιατί κλαίεις;
Είπα κάτι για τα αστεράκια τώρα;
Έδωσα σε κάποιον αστεράκι τωρά και τα θυμήθηκες;
Είναι ώρα τώρα να ασχολούμαστε με τα αστεράκια;
Τέλειωσε ο χρόνος και δεν πήρες δωράκι;
Λοιπόν σταμάτα να κλαις."
Εδούλεψε. Ήταν σκληρή η στάση μου αναλόγως με το πώς αντιδρώ συνήθως αλλά δεν είχα την υπομονή ή την διάθεση να το χειριστώ αλλιώς.
Και για να κλείσω το ποστ λίγο πιο χαρούμενα σας παρουσιάζω το πόστερ μας για το περιοδικό του σχολείου. Ζωγράφισαν τον εαυτό τους και έγραψαν λίγα προτασούλες (με την βοήθεια μου).
 |
| Το πόστερ μας |
Του Ηροδοτου ο παπάς, εν κινέζος; Επειδή κινεζοδειχνει στο σχέδιο! Αχαχουχα
ReplyDeleteΤι ηλικίας εν τα μωρα; Τζιαι γω κάποτε έτσι αντιδρω στες ιδιοτροπιες, μην σε ανησυχεί, καλα εκαμες νομίζω.
Ναι δεν το είχα προσέξει! Οι ηλικίες τους είναι 7-8,5 περίπου. Ελπίζω, θα δείξει την επόμενη φορά πώς θα είναι.
DeleteΟυ Παναγία μου, υπομονή που πρέπει να έσιεις α;
ReplyDeleteΜα συνήθως έχω αρκετή υπομονή, μην σου πω κάμνω και χάζι. Αλλά δεν είναι όλες οι μέρες και οι ώρες ίδιες.
Delete