weird

Έρχεται ο Ψηλός μου αύριο, εγύρισε η μέρα σήμερα δηλαδή. Έκλεισα εισητήρια τρένου, έκαμα βαλίτσα. Έχω να κουβαλήσω και ένα σωρό πράγματα, κουζίνας κυρίως, τα οποία εν χρησιμοποιώ ιδιαίτερα πλέον. Ας πούμε τι θα τα κάμω 4 πιάτα ένα πλάσμα αφού η μόνη φάση που τα χρησιμοποιώ είναι τις Κυριακές ΑΝ φάω σπίτι; Γενιά του τάππερ είμαστε. Φαγητό στο τάπερ κάθε μέρα και lunch break στο τμήμα. Ένιγουεϊ. Πίσω στο θέμα μου. Έρχεται που λες και παρόλο που θεωρητικά ετοιμάστηκα ψυχολογικά νιώθω κάπως περίεργα. Εν είμαι ενθουσιασμένη όπωσ επερίμενα ότι θα είμαι. Φυσικά ίσως τούτο αλλάξει όταν βρεθούμε στον σταθμό. Ξέρω ότι νιώθω έτσι επειδή θα αλλάξει η κατάσταση. Θα αλλάξει η ρουτίνα και η καθερινότητα που συνήθισα 3-4 χρόνια τώρα στην Αγγλία. Μετά που τόσα χρόνια μαζί θα είμαστε στην ίδια χώρα. Θα μου πεις πάλι κάποια απόσταση θα υπάρχει αλλά δεν είναι το ίδιο με το να θέλω αεροπλάνο να πάω. Το να ήμασταν στην ίδια πόλη ίσως και να με πανικόβαλλε στην φάση που είμαι. Έτσι έρχεται πιο ομαλή η αλλαγή. Ήθελα να είμαι ενθουσιασμένη όμως. Υποτίθεται περιμένω τούτη τη φάση καιρό τώρα. Γιατί εν μπορώ να ενθουσιαστώ; Τόσο πολύ φοβάμαι την αλλαγή; Εν φυσιολογικό τούτο;