Δώρα, δώρα, δώρα!

Το καλό πράμα αρκεί να έρτει λαλούν και εσύ είσαι ανυπόμονη! Ελπίζω να εν καλό τουλάχιστον αφού σε έσπασα να παραδώσω το δώρο σου. Οφείλω να ομολογήσω ότι είχε χάζι που εδιάβασα το ποστ που επαραπονιέσουν για το δώρο. Ο επαναπατρισμός η αλήθεια έφερε μια καθυστέρηση την οποία επαρατράβησα γιατί έκαμνα χάζι που επερίμενες.

ΟΜΩΣ φέρνω σου πολλά και διάφορα δώρα!

Καταρχάς σου χαρίζω μια δική σου μηχανή του χρόνου για να μπορείς να ταξιδεύεις πίσω και να ξαναζείς τις πιο έντονες και ωραίες στιγμές της ζωής σου. 

Ερύθμισα σου την και για κάποιες ήδη (υπήρξε και εδώ μια καθυστέρηση γιατί τα ξωτικά εχάσαν το μάνιουαλ που ήταν να το ρυθμίσω χαχαχα λέμε τώρα). Έβαλα σου που λες πάνω, την γέννηση του Μάμμου και της κοράσας, τις μέρες που μαθαίνεις ότι είσαι έγκυος, την μέρα που γνώρισες τον Γρούτο, κάτι φάσεις που την Αθήνα που αγαπάς αλλά και που την Πάφο, τη μέρα του γάμου σου, την πρώτη φορά που σου είπε ‘Μάμμα’ η Κοράσα και ο Μάμμος. Νομίζω τούτες έβαλα για αρχή. Θα μπορείς να βάλεις και εσύ όσες θέλεις πάνω. Εν το ανλίμιτετ που σου έπιασα! Υπάρχει όμως ένας κανόνας. Δεν μπορείς να επέμβεις στο παρελθόν, μόνο να το ξαναζήσεις.

Συνεχίζοντας σου έχω ένα γράμμα που την γιαγιά σου που σου περιγράφει με λεπτομέρεια πώς να καταφέρεις επιτέλους να κάμεις Γρούτα. Είπα της και έβαλε και το μυστικό μέσα για να σε βοηθήσει! Αφού έχεις το όνομα να έχεις και την χάρη.

Μετά έχω σου ένα βιβλίο για σμιλί και ράψιμο για να σε παρακινήσω να κρατήσεις αυτή την ασχολία σου και να συνεχίσεις να δημιουργείς υπέροχα πράγματα.

Το επόμενο δώρο εχρειάστηκε να βάλω όλη μου την τέχνη αλλά εκατάφερα τα! Έβαλα τα μεγάλα μέσα. Σου ανακοινώνω ότι λίαν συντόμως το συνεργείο του Δήμου θα καθαρίσει το χωράφι δίπλα που σπίτι σου και το μισό θα γίνει πάρκο και θα φυτευτούν δέντρα και το άλλο μισό το συμβούλιο θα σας κτίσει με τον Γρούτο ένα μικρό δωμάτιο για τις DIY δουλειές ως αποζημίωση για την κατάσταση που επικρατούσε τόσο καιρό στην γειτονιά. Έτσι όποτε σας έρχεται η έμπνευση για δημιουργίες εν θα έχετε έννοια ούτε καιρό ούτε καθαρίσματα μετά ούτε κουνούπια!

Τέλος, σου χαρίζω μια ανανέωση του συμβολαίου υγείας που έκαμες πέρσι για εσένα και τα αγαπημένα σου πρόσωπα, όλη την γρουτοοικογένεια και τους φίλους σου. 

Ελπίζω αγαπημένη Γρούτα να σου αρέσαν τα δώρα μου και να άξιζε τον κόπο η αναμονή!

Σου εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου υγεία και ευτυχία σε εσένα και όλη σου την οικογένεια!

Καλά Χριστούγεννα και καλή νέα χρόνια!

Αυτές τις μέρες μπήκα σε σκέψεις για δώρα. Θέλεις λίγο το σίκρετ σάντα, λίγο το Χριστουγεννιάτικο καταναλωτικό κλίμα, ότι ήρθα σπίτι και η βαλίτσα μου έχει πιο πολλά δώρα παρά δικά μου πράγματα, λίγο απ´ όλα. Τα καταστήματα (τουλάχιστον στην Αγγλία, δεν ξέρω για την Κύπρο μας στην οικονομική κατάσταση που βρισκόμαστε) είναι γεμάτα. Ο κόσμος κάνει τις βόλτες του, αγοράζει δώρα κτλ. Προσωπικά έπιασα δώρα αλλά τίποτα για μένα, επιφυλάσσομαι για τις εκπτώσεις μετά τις γιορτές (!).

Είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να κάνουν δώρα. Απολαμβάνω την διαδικασία να σκεφτώ το δώρο, να το ψάξω, να το κάνω όσο πιο προσωπικό γίνεται. Όσο αφορά στα δώρα το πιστεύω ότι δεν είναι τόσο το υλικό κομμάτι όσο η σκέψη και η διαδικασία που μπαίνει κάποιος για να κάνει ένα δώρο. Η διαδικασία να βρεις τι είναι αυτό που θα κάνει τον άλλο χαρούμενο όταν ανοίξει το δώρο. Δεν μου αρέσει όταν λεν "να σου δώσω λεφτά να πιάσεις ότι θέλεις". Το θέμα αφού δεν είναι (μόνο) τα λεφτά. Είναι η σκέψη και ο χρόνος. Ένα δώρο δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι ακριβό για να είναι καλό. 

Υ.Γ.: Αγαπητέ μου σίκρετ σάντα θα προσπαθήσω να διευκολύνω το έργο σου μέχρι αύριο. Εν έχει καιρό που ξεκίνησα να γράφω άρα δεν έχει και πολλά πράγματα για μένα να διαβάσεις ως τωρά. 

Περιμένοντας στο γκέιτ

Κάθομαι στο γκέιτ και περιμένω να επιβιβαστούμε για την επιστροφή. Η νοοτροπία που έχουμε ως λαός εν απίστευτη. Εν μαθαίνουμε με τίποτε. Το γκέιτ εν γεμάτο και φωνάζουν που τα μεγάφωνα να πηγαίνουμε αναλόγως της θέσης μας ξεκινώντας από εκείνους που κάθονται πίσω. Λογικό για να μην γίνει συνωστισμός. Και όμως έχει κόσμο που πάει και στέκεται εκεί και περιμένει(!). Μα γιατί να σηκωστείς και να πάεις εκεί να στέκεσαι και να δυσκολεύεις την κατάσταση; Πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Και μετά περιμένουμε να αλλάξουμε μυαλά και για πιο σοβαρά πράγματα.

Common sense is not that common after all.

Μοιρασμένη...

Αυτό το πόστ νομίζω επηρεάστηκε από το ότι η Πρασινάδα επαναπατρίστηκε. Έχει μέρες που το εψιλο-έγραψα αλλά εν αξιώθηκα να το τελειώσω.

Ήμουν τυχερή να έχω την ευκαιρία να περάσω κάποια χρόνια στο εξωτερικό. Αγαπώ την κάθε στιγμή που πέρασα εδώ ακόμα και τις δύσκολες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μερα και την φαση που εφευγαν οι γονεις μου και ηθελα να τους πω "μα που πατε; Εννα με αφήκετε μόνη μου δαμε;" Και η μαμα μου εβγαλε μια φωτογραφια και λαλει μετα που καιρο δεν θα καταλαβαινεις γιατι ησουν λυπημενη τωρα που φευγουμε. Και πραγματι έτσι έγινε. Σιγα-σιγα έμαθα την πολη, συνήθισα την γλώσσα, έκαμα φίλους και δεν ήθελα να φύγω. Όλη αυτή η εμπειρία με δυνάμωσε και με ωρίμασε νομίζω. Έμαθα να κανω πράγματα που απλά δεν έμπαινα στην διαδικασία να τα κάνω στην Κύπρο. Ή τουλάχιστο δεν τα έκανα σε τόσο βαθμό. Έμαθα να βλέπω τα πράγματα με άλλο φακό και να αλλάξω τον τρόπο που σκέφτομαι. Εν ωραίο δαμέ που εν ασχολούνται συνέχεια με τους άλλους, που δεν έχει πρόβλημα αν πας με τα φλατ στην pub (και άλλα τόσα που εννα μείνουμε δαμέ αν συνεχίσω έτσι).

Από την άλλη νιώθω οτι είμαι μοιρασμένη ανάμεσα στις δύο χώρες. Δαμέ έζησα πολλα πράγματα, ωρίμασα, άλλαξα, βρήκα τον εαυτο μου. Η Κύπρος όμως θα είναι πάντα το σπίτι μου. Εκεί ειναι η οικογένεια μου και οι πιο πολλοί μου φίλοι. Όσο και αν μου αρέσει στο εξωτερικό, δεν θα ήθελα να κάνω οικογένεια εδω. Επίσης θα είναι μια φάση της ζωής μου που θα θέλω να προσφέρω πίσω στους γονείς μου για τα όσα χρόνια ήταν πάντα δίπλα μου. Να είμαι εγώ τωρά δίπλα τους. Έχει και τα καλά της η Κύπρος μας και τα εκτιμάς μόνο όταν ζήσεις και χωρίς αυτά.

Η περιπέτεια της σούπας

Ελογάριαζα να γράψω για κάτι άλλο αλλά άφησα το στα drafts και είπα να γράψω για τα ψεσινά.

Ο συναγερμός για φωτιά στο κτίριο που μένω εν πάρα (μα πάρα) πολλά δυνατός. Εν μπορείς να μείνεις μέσα παραπάνω που 2 λεπτά. Καμιά φορά νομίζω ότι θα πάθω καρδιακό όταν ξεκινά. Πέρα από το άμα παίζει γιατί έγινε κάτι, παίζει και κάθε Πέμπτη πρωί για 15 δευτερόλεπτα απλά για να σιγουρευτούν ότι εν εντάξει.

Εψές λοιπόν, όπως εκάθουμουν μια χαρά στο δωματιούι μου άρχισε να μου μυρίζει κάτι αλλά εσκέφτηκα ότι κάποια θα μαγειρεύει πάλε και εξέχασε τον εξαεριστήρα. Ώσπου να τελειώσω την σκέψη μου ξεκινά ο συνεγαρμός. Ούφφου.... Πιάνω σακάκι, ζακέτα, βάλω παπούτσια (έβρεχε πριν και δεν μπορούσα να βγω με τις παντόφλες), κλειδιά κτλ και βγαίνω που το δωμάτιο. Ο διάδρομος γεμάτος καπνό και μια απαίσια μυρωδιά. Βρίσκω τις συγκάτοικες και πάμε προς τα έξω. Η 'Δωμάτιο 3' εντομεταξύ πανικοβλημένη ξεκινά να μου λαλεί ότι έβαλε την σούπα της να βράσει αλλά εξέχασε την και να με ρωτά αν νομίζω ότι εν εκείνη που φταίει... Ήθελα πάρα πολλά να της πω 'Hello, are you stupid? can't you see the smoke? Its obviously from our kitchen!' Επεριορίστικα στο ότι εν πολλά πιθανό αλλά εν πειράζει πάμε έξω τωρά. Εννοείται όλο το κτίριο είναι έξω και περιμένουμε τους φύλακες να έρτουν να ελέγξουν ότι δεν είναι φωτιά και να σβήσουν τον συναγερμό. Επήρεν τους 15 λεπτά (και εμείς να στεκούμαστε στην κρυάδα) γιατί εσβήναν τον συναγερμό και εξαναξεκίναν.

Anw, εκαταφέραν τα και αφήσαν μας να πάμε μέσα. Συνήθως η ιστορία άμα έχει έτσι περιστατικά τελειώνει δαμέ. Αλλά οι!  Έρχεται λοιπόν ο φύλακας πάνω μαζί μας και προσπαθεί να της εξηγήσει ότι επίε και καπνός στο δωμάτιο της από την κουζίνα και επειδή στα δωμάτια είναι ανιχνευτές καπνού και όχι θερμότητας όπως την κουζίνα γι' αυτό παίζει ξανά και ξανά ο συναγερμός. Εννοείται ότι έπαιξε ακόμα 3-4 φορές και έσβηνε τον ο άλλος φύλακας ώσπου να συνεννοηθούν. Εν εκαταλάβαινε η κοπελιά, ώσπου και είπε της να ανοίξει το δωμάτιο για να δει ότι έχει καπνό μέσα. Τελικά έπρεπε να τα αφήσουμε όλα ανοιχτά για καμιά ώρα γιατί να φύει ο καπνός που τα δωμάτια και τον διάδρομο. Εκάτσαμε λοιπόν με τα παράθυρα ανοικτά να κρυώνουμε ώσπου να καθαρίσει η ατμόσφαιρα.

What a lovely night....

P.S.: ακόμα μυρίζει σήμερα. Και εκάμαν το τεστ πάλε το πρωί να δουν αν παίζει ο συναγερμός. Εν τους εκάνισε που έπαιζε ούλλη νύχτα εψές;;;

Η μουσική που ταξιδεύει...

Αγαπημένοι στίχοι...

Πάρε τα πάνω σου μικρέ πάρε τα πάνω σου
πάρε μολύβι κι έλα κάθισε στο πιάνο σου
και φτιάξε πάλι την αρχαία συνταγή
μ΄ ένα τραγούδι να γλυκάνεις την ψυχή
μα άραγε θα μου βγει;

Το φλυτζάνι

Είχα μια ώρα κενό μεταξύ κάτι υποχρεώσεων εχτές και είπα να κάτσω στο σταρμπακς να πιω ένα καφεδάκι και να διαβάσω ένα βιβλίο να περάσει η ώρα. Μόλις έκατσα και έβαλα το φλυτζάνι μου στον πάγκο άρεσε μου η εικόνα και έβγαλα το μια φώτο (η πραγματική εικόνα ήταν πιο ωραία). Ύστερα που λίγο έκατσε μια κοπέλα δίπλα μου και έκαμε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Έχουν πέραση τελικά τα φλυτζάνια του Στάρμπακς!!

Stories from the Faculty - Δε σοσιαλ έρια (the social area)

Έχει ένα τόπο στο faculty που ονομάζεται social area και είναι για τους καθηγητές, τους διδακτορικούς φοιτητές και το προσωπικό του τμήματος μόνο.  Έχει τραπέζια με πολυθρόνες, καναπέδες, ψυγείο, microwave, καφέ, τσάι, φλιτζάνια κτλ. Έχει όμως και βούρνα νεροχύτη για να πλύνουμε ότι χρησιμοποιούμε. Ο καφές εν βασικά δωρεάν και έχει ένα κουπούι για να βάλεις κατι ψιλά έτσι ενδεικτικά για να καλύπτονται τα λεφτά για γάλα και φακελάκια τσαγιού. (ο καφές που έχει τζαμέ εμένα εν μου αρέσκει και έτσι παίρνω το νέσκαφε μου - ιδιότροπη!)

Εν ωραίο τοπούι και χρησιμοποιείται αρκετά. Η φάση όμως που γεμώνει σχεδόν τέλεια εν το μεσημέρι. Κάνουν όλοι διάλειμμα για μεσημέρι. Και οι φοιτητές που είμαστε σε ένα δωμάτιο ειδικά για διάβασμα (τούτο εν άλλο ποστ) όταν κοντεψει η ώρα βλεπεις τους όλους σιγά σιγά ανά 2-3 να πιάνουν τα φαί τους και να πηγαίνουν. Έχει φάση που εν όλοι με το ταπερούι και το φαί τους. Μπορείς να δεις φαγητά αρκετών εθνικοτήτων συνήθως. Το μεσημέρι λοιπόν τυγχαίνει να καρτερούμε και τη σειρά μας για το microwave το οποίο εν πάρα πολλά αστείο! Μέσα σε μια ώρα όμως φεύγουν όλοι αφού καρτερούν και λίο για να έβρουν ευκαιρία να πλύνουν το ταπερούι και τα μαχαιροπήρουνα τους.

Την ώρα του καφέ δεν έχει τόσο συνωστισμό γιατί εν κάμνουμε όλοι διάλειμμα την ίδια ώρα και εκτός τούτο κάποιοι προτιμούν να πίνουν τον καφέ ή το τσάι τους στο γραφείο τους αν έχουν αρκετή δουλειά να κάμουν. Γενικά όμως εν καλή ευκαιρία να κάμεις ένα διάλλειμα, να δεις κόσμο, να μιλήσεις και μετά πάλε πίσω στο διάβασμα/δουλειά.

Η νέα συγκάτοικος

Φέτος μια από τις νέες συγκατοίκους που έχω (μοιραζόμαστε μόνο την κουζίνα) είναι μια κοπέλα παντρεμένη με 3 παιδιά. Δεν μένει στην Αγγλία και έτσι κάθε Τετάρτη νύχτα ή Πέμπτη πρωί πιάνει το αεροπλάνο και πάει πίσω στο σπίτι της για να περάσει λίγες μέρες με την οικογένεια της και επιστρέφει Κυριακή νύχτα. Παίρνει μόνο μια μικρή handbag μαζί της γιατί αν πάρει μεγάλη δεν θα προλάβει να τρέξει για να πιάσει το τελευταίο τρένο από το αεροδρόμιο στην πόλη μας. Και ξεκίνησε διδακτορικό! Σημαίνει ότι υπολογίζει να το κάμνει τούτο για τα επόμενα 3 τουλάχιστον χρόνια!

Έτυχε ξανά να δω άτομα μεγαλύτερης ηλικίας να ξεκινούν μεταπτυχιακές ή διδακτορικές σπουδές και τους βγάζω το καπέλο. Χαράς το κουράγιο τους να ξεκινάς διάβασμα και γράψιμο ξανά από την αρχή. Και κάποιοι το κάνουν παράλληλα με την δουλειά τους ή τις οποιεσδήποτε άλλες υποχρεώσεις που μπορεί να έχουν. Για να κάνεις διδακτορικό part time στο πανεπιστήμιο που είμαι είναι συνήθως 5-7 χρόνια! Πολύ μεγάλη δέσμευση... Και συνήθως στο πεδίο που ασχολούμαι και εγώ αν αφήσεις το διάβασμα/γράψιμο για μέρες είναι δύσκολο να ξαναβρεις τον ρυθμό σου και να συνεχίσεις. Ή ακόμα άτομα να αφήνουν την δουλειά που έχουν για να κάνουν μεταπτυχιακό ή διδακτορικό. Αφήνουν μια (ίσως) στρωμένη δουλειά/ζωή για να κυνηγήσουν το όνειρο, μια επιθυμία τους.

Πραγματικά θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν την δύναμη παρά την ηλικία και τις οικογενειακές υποχρεώσεις που έχουν να ξεκινούν σπουδές. Αυτά για να αναγνωρίζουμε κάποτε πόσο τυχεροί είμαστε και να εκτιμούμε τις ευκαιρίες που μας δίνονται.

Η αδερφική σχέση

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι πολύ για την σχέση που έχουν τα αδέρφια μεταξύ τους και συγκεκριμένα πώς αντιμετωπίζει ο/η μεγάλος/η αδερφός/η τον μικρότερο. Εγώ είμαι η μεγάλη αδερφή σε αυτή την περίπτωση.

Είδα ότι έχω πάντα την έννοια του, προσπαθώ να του δίνω όσα πιο πολλά μπορώ χωρίς ο ίδιος να το ζητά τις πιο πολλές φορές. Τώρα που είναι εξωτερικό και αυτός, τις περισσότερες φορές -αν όχι πάντα- εγώ θα τον πιάσω τηλέφωνο για να δω απλά αν είναι καλά και πώς περνά. Είναι περίεργο όταν πηγαίνω για ψώνια κάποτε να μην τον πιάνω τηλέφωνο γιατί είδα κάτι και μου άρεσε και νομίζω θα του κάνει, όπως έκανα πάντα παλιά. Τώρα που είναι και αυτός Αγγλία ψωνίζει μόνος του, δεν με έχει ανάγκη για αυτά...

Ο μικρότερος αδερφός τις περισσότερες φορές έχει και περισσότερες ευκαιρίες σε πιο μικρή ηλικία. Για κάποια πράγματα έκανα εγώ τις συζητήσεις με τους γονείς μας μέχρι να τα πετύχω (π.χ. clubbing, μέχρι τι ώρα να είμαι σπίτι) ενώ ο μικρότερος αδερφός τα βρήκε έτοιμα! Χαλάλι όμως! Αλλάζουν και οι εποχές αλλά και οι γονείς συνηθίζουν κάποια πράγματα πλέον.

Μου αρέσουν όμως τα 'καθήκοντα' μου ως μεγάλη αδερφή. Του έχω ιδιαίτερη αδυναμία και δεν μπορώ να φανταστώ τι θα έκανα αν κάποιος τον πλήγωνε. Είναι πολύ καλή ψυχή με μια τρέλλα και μια δημιουργικότητα δική του που με κάνουν να τον θαυμάζω συχνά και να του βγάζω το καπέλο.

Πάντα είχαμε καλή σχέση με τον αδερφό μου με εξαίρεση κάποιους μικροκαβγάδες όταν ήμασταν πιο μικροί. Αυτό που μου αρέσει πολύ όμως είναι ότι όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο πολύ καταλαβαινόμαστε και αναπτύσσουμε μια πιο στενή και φιλική σχέση. Δεν μπορώ να φανταστώ να χαλά αυτή η σχέση οποιαδήποτε στιγμή, όπως ακούμε να γίνεται για περιουσιακά ή οτιδήποτε άλλους λόγους. Μετά τους γονείς μας, ο αδερφός μου είναι ο άνθρωπος που μπορώ να εμπιστευτώ απόλυτα και νιώθω ότι θα είναι πάντα εκεί για οτιδήποτε χρειαστώ.

These boots are made for walking

Ένα από τα πράγματα που απολαμβάνω πιο πολύ στο εξωτερικό είναι το περπάτημα. Εδώ είναι συνηθισμένο να χρησιμοποιείς τα πόδια ως μέσο διακίνησης. Σε αντίθεση με την νοοτροπία μας στην Κύπρο να πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο παντού και να θέλουμε να σταθμεύσουμε απαραίτητα έξω από τον τόπο που θα πάμε και ας χρειαστεί να κάνουμε το γύρο του τετραγώνου 2 φορές. Φυσικά κάποιος μπορεί να πει στο εξωτερικό υπάρχουν οι άλλοι τρόποι διακίνησης (βλέπε τρένο, μετρό, τραμ, καλό δίκτυο λεωφορείων) αλλά ακόμα και αν είχαμε αυτές τις επιλογές δεν θα άλλαζαν πολλά πράγματα. Ακόμα και τώρα που το σύστημα λεωφορείων βελτιώθηκε σημαντικά εξακολουθούμε να επιμένουμε στο δικό μας αυτοκίνητο ο καθένας. Πόσες φορές σε μια παρέα παρόλο που πάμε στον ίδιο τόπο δεν πάμε με περισσότερα από 1 -2 αυτοκίνητα; Ίσως τώρα με τον ρυθμό που η βενζίνης συνεχώς ακριβαίνει να αναγκαστούμε να αλλάξουμε μυαλά και συνήθειες. 

Στο εξωτερικό θα βάλεις τα ακουστικά σου, θα αφεθείς στους ήχους αγαπημένης μουσικής και θα περπατήσεις. Ακόμα και αν ξεκινήσει να βρέχει αυτό δεν σημαίνει κάτι, απλά ανοίγεις την ομπρέλα που έχεις σταθερά μαζί σου και συνεχίζεις. Περπατάς και χαλαρώνει το μυαλό, αφήνεται, ταξιδεύει. Και είναι κάτι συνηθισμένο να βλέπεις ανθρώπους να περπατούν ή ακόμα και να ποδηλατούν.

Ζω σε μια πόλη που δεν είναι πολύ μεγάλη και ο κόσμος περπατά και ποδήλατα πολύ. Θυμάμαι πόση εντύπωση μου έκανε την πρώτη φορά ο τεράστιος αριθμός ποδηλάτων. Είναι όμως και οι δρόμοι ειδικά διαμορφωμένοι και οι οδηγοί σέβονται τους ποδηλάτες. Μετά από καιρό αποφάσισα να πιάσω και εγώ ποδήλατο και να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια και το χρησιμοποιώ σχεδόν καθημερινά..Είναι ωραίο να βλέπεις ανθρώπους όλων των ηλικιών να περπατούν η να ποδηλατούν.