Η αδερφική σχέση

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι πολύ για την σχέση που έχουν τα αδέρφια μεταξύ τους και συγκεκριμένα πώς αντιμετωπίζει ο/η μεγάλος/η αδερφός/η τον μικρότερο. Εγώ είμαι η μεγάλη αδερφή σε αυτή την περίπτωση.

Είδα ότι έχω πάντα την έννοια του, προσπαθώ να του δίνω όσα πιο πολλά μπορώ χωρίς ο ίδιος να το ζητά τις πιο πολλές φορές. Τώρα που είναι εξωτερικό και αυτός, τις περισσότερες φορές -αν όχι πάντα- εγώ θα τον πιάσω τηλέφωνο για να δω απλά αν είναι καλά και πώς περνά. Είναι περίεργο όταν πηγαίνω για ψώνια κάποτε να μην τον πιάνω τηλέφωνο γιατί είδα κάτι και μου άρεσε και νομίζω θα του κάνει, όπως έκανα πάντα παλιά. Τώρα που είναι και αυτός Αγγλία ψωνίζει μόνος του, δεν με έχει ανάγκη για αυτά...

Ο μικρότερος αδερφός τις περισσότερες φορές έχει και περισσότερες ευκαιρίες σε πιο μικρή ηλικία. Για κάποια πράγματα έκανα εγώ τις συζητήσεις με τους γονείς μας μέχρι να τα πετύχω (π.χ. clubbing, μέχρι τι ώρα να είμαι σπίτι) ενώ ο μικρότερος αδερφός τα βρήκε έτοιμα! Χαλάλι όμως! Αλλάζουν και οι εποχές αλλά και οι γονείς συνηθίζουν κάποια πράγματα πλέον.

Μου αρέσουν όμως τα 'καθήκοντα' μου ως μεγάλη αδερφή. Του έχω ιδιαίτερη αδυναμία και δεν μπορώ να φανταστώ τι θα έκανα αν κάποιος τον πλήγωνε. Είναι πολύ καλή ψυχή με μια τρέλλα και μια δημιουργικότητα δική του που με κάνουν να τον θαυμάζω συχνά και να του βγάζω το καπέλο.

Πάντα είχαμε καλή σχέση με τον αδερφό μου με εξαίρεση κάποιους μικροκαβγάδες όταν ήμασταν πιο μικροί. Αυτό που μου αρέσει πολύ όμως είναι ότι όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο πολύ καταλαβαινόμαστε και αναπτύσσουμε μια πιο στενή και φιλική σχέση. Δεν μπορώ να φανταστώ να χαλά αυτή η σχέση οποιαδήποτε στιγμή, όπως ακούμε να γίνεται για περιουσιακά ή οτιδήποτε άλλους λόγους. Μετά τους γονείς μας, ο αδερφός μου είναι ο άνθρωπος που μπορώ να εμπιστευτώ απόλυτα και νιώθω ότι θα είναι πάντα εκεί για οτιδήποτε χρειαστώ.