Μοιρασμένη...

Αυτό το πόστ νομίζω επηρεάστηκε από το ότι η Πρασινάδα επαναπατρίστηκε. Έχει μέρες που το εψιλο-έγραψα αλλά εν αξιώθηκα να το τελειώσω.

Ήμουν τυχερή να έχω την ευκαιρία να περάσω κάποια χρόνια στο εξωτερικό. Αγαπώ την κάθε στιγμή που πέρασα εδώ ακόμα και τις δύσκολες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μερα και την φαση που εφευγαν οι γονεις μου και ηθελα να τους πω "μα που πατε; Εννα με αφήκετε μόνη μου δαμε;" Και η μαμα μου εβγαλε μια φωτογραφια και λαλει μετα που καιρο δεν θα καταλαβαινεις γιατι ησουν λυπημενη τωρα που φευγουμε. Και πραγματι έτσι έγινε. Σιγα-σιγα έμαθα την πολη, συνήθισα την γλώσσα, έκαμα φίλους και δεν ήθελα να φύγω. Όλη αυτή η εμπειρία με δυνάμωσε και με ωρίμασε νομίζω. Έμαθα να κανω πράγματα που απλά δεν έμπαινα στην διαδικασία να τα κάνω στην Κύπρο. Ή τουλάχιστο δεν τα έκανα σε τόσο βαθμό. Έμαθα να βλέπω τα πράγματα με άλλο φακό και να αλλάξω τον τρόπο που σκέφτομαι. Εν ωραίο δαμέ που εν ασχολούνται συνέχεια με τους άλλους, που δεν έχει πρόβλημα αν πας με τα φλατ στην pub (και άλλα τόσα που εννα μείνουμε δαμέ αν συνεχίσω έτσι).

Από την άλλη νιώθω οτι είμαι μοιρασμένη ανάμεσα στις δύο χώρες. Δαμέ έζησα πολλα πράγματα, ωρίμασα, άλλαξα, βρήκα τον εαυτο μου. Η Κύπρος όμως θα είναι πάντα το σπίτι μου. Εκεί ειναι η οικογένεια μου και οι πιο πολλοί μου φίλοι. Όσο και αν μου αρέσει στο εξωτερικό, δεν θα ήθελα να κάνω οικογένεια εδω. Επίσης θα είναι μια φάση της ζωής μου που θα θέλω να προσφέρω πίσω στους γονείς μου για τα όσα χρόνια ήταν πάντα δίπλα μου. Να είμαι εγώ τωρά δίπλα τους. Έχει και τα καλά της η Κύπρος μας και τα εκτιμάς μόνο όταν ζήσεις και χωρίς αυτά.