Φέτος μια από τις νέες συγκατοίκους που έχω (μοιραζόμαστε μόνο την κουζίνα) είναι μια κοπέλα παντρεμένη με 3 παιδιά. Δεν μένει στην Αγγλία και έτσι κάθε Τετάρτη νύχτα ή Πέμπτη πρωί πιάνει το αεροπλάνο και πάει πίσω στο σπίτι της για να περάσει λίγες μέρες με την οικογένεια της και επιστρέφει Κυριακή νύχτα. Παίρνει μόνο μια μικρή handbag μαζί της γιατί αν πάρει μεγάλη δεν θα προλάβει να τρέξει για να πιάσει το τελευταίο τρένο από το αεροδρόμιο στην πόλη μας. Και ξεκίνησε διδακτορικό! Σημαίνει ότι υπολογίζει να το κάμνει τούτο για τα επόμενα 3 τουλάχιστον χρόνια!
Έτυχε ξανά να δω άτομα μεγαλύτερης ηλικίας να ξεκινούν μεταπτυχιακές ή διδακτορικές σπουδές και τους βγάζω το καπέλο. Χαράς το κουράγιο τους να ξεκινάς διάβασμα και γράψιμο ξανά από την αρχή. Και κάποιοι το κάνουν παράλληλα με την δουλειά τους ή τις οποιεσδήποτε άλλες υποχρεώσεις που μπορεί να έχουν. Για να κάνεις διδακτορικό part time στο πανεπιστήμιο που είμαι είναι συνήθως 5-7 χρόνια! Πολύ μεγάλη δέσμευση... Και συνήθως στο πεδίο που ασχολούμαι και εγώ αν αφήσεις το διάβασμα/γράψιμο για μέρες είναι δύσκολο να ξαναβρεις τον ρυθμό σου και να συνεχίσεις. Ή ακόμα άτομα να αφήνουν την δουλειά που έχουν για να κάνουν μεταπτυχιακό ή διδακτορικό. Αφήνουν μια (ίσως) στρωμένη δουλειά/ζωή για να κυνηγήσουν το όνειρο, μια επιθυμία τους.
Πραγματικά θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν την δύναμη παρά την ηλικία και τις οικογενειακές υποχρεώσεις που έχουν να ξεκινούν σπουδές. Αυτά για να αναγνωρίζουμε κάποτε πόσο τυχεροί είμαστε και να εκτιμούμε τις ευκαιρίες που μας δίνονται.
No comments:
Post a Comment