Ο ψηλός μου

Εγνώρισα τον πριν 8,5 χρόνια (ουάου τωρά που τα μέτρησα εν πολλά!). Έκαμε μου ένα κλικ. Έμεινε ως εκεί όμως η φάση για καιρό. Ξαφνικά εβρεθήκαμε να μιλούμε στο τηλέφωνο, στα μηνύματα κάθε μέρα, να μου γίνεται απαραίτητος, να τον ερωτεύομαι. Κάτι μήνες μετά ήμασταν μαζί. Και λίγο μετά μπήκε η απόσταση στην εξίσωση και δεν έφυγε ποτέ. Στρατός, σπουδές και πάει λέγοντας. Και μεις πάντα εκεί, στα δύσκολα, στα εύκολα μαζί, ζώντας την κάθε στιγμή στο κοντά και ξαναζώντας την κάθε στιγμή στο μακριά.

Αντέξαμε για καιρό μέχρι πριν ενάμιση χρόνο περίπου που αποφασίσαμε να το τελειώσουμε. Όχι γιατί δεν αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο αλλά γιατί δεν ήταν το ίδιο πια. Λόγω του τρόπου που χωρίσαμε και επειδή οι φίλοι μας ήταν κοινοί κάθε φορά που ήμασταν στην Κύπρο και οι δύο τον έβλεπα. Και έτσι κρατήσαμε επαφή. Μετά από κάποιους μήνες λόγω διάφορων παραγόντων άλλαξε. Ηρέμησε. Και έγινε ξανά ο άνθρωπος που είχα γνωρίσει και ερωτευτεί τόσο πολύ. Σιγά-σιγά ξαναήρθαμε κοντά και αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε ξανά, παρόλο που η απόσταση παραμένει ακόμα στην εξίσωση.

Τον εμπιστεύομαι απόλυτα. Ξέρω ότι δεν θα κάνει κάτι γνωρίζοντας ότι θα με πληγώσει. Είναι ευγενικός και γλυκός όταν θέλει. Είναι ειλικρινής πάντα και κάποτε αυτά που λέει δεν μου αρέσουν αλλά ξέρω ότι είναι ειλικρινής. Ξεροκέφαλος - όπως εγώ. Θυμώνει εύκολα κάποτε. Ξέρει και θυμάται απίστευτα πολλά πράγματα. σπάνια θα τον ρωτήσω κάτι και δεν θα το ξέρει. Είναι ρομαντικός αναλόγως. Πριν τον στρατό ηταν πολλά παραπάνω, έγραφε μου και λογάκια. Κάποτε λείπει μου τούτη η πλευρά του. Ελπίζω ότι θα καταφέρω να την ξετρυπώσω από εκεί που την ξέχασε. Με νοιάζεται και δεν φοβάται να το δείξει. Έχει με έννοια και ήταν πάντα εκεί και με στήριζε υπομονετικά όταν εχρειάζουμουν κάποιο να μιλήσω ή απλά να ξεσπάσω όσες φορές επλησίαζα τα όρια που με τα διαβάσματα.

Μου αρέσει που έχει απίστευτα καλή σχέση με την καλύτερη μου φίλη. Μιλούν σχεδόν για τα πάντα τόσο άνετα όσο μιλώ εγώ μαζί τους. Τώρα που λείπω κάμνουν παρέα ο ένας του άλλου. Παίζουν και μπιρίμπα μαζί πλέον και το βλέπω να μεν έχω ζευγάρι να παίζω εγώ όταν επιστρέψω.

 Ως εικόνα δεν ταιριάζουμε και τόσο πολύ. Εκείνος είναι ψηλός και λεπτός και εγώ άνετα με λες και ττάππο, ούτε τα τακούνια μου εν το σώζουν χαμηλούα. Αλλά το συνηθίσαμε πλέον. Μακάρι να είναι αυτό το μεγαλύτερο μας πρόβλημα.

Νομίζω ότι μπορώ να είμαι καλά μαζί του, να είμαστε ευτυχισμένοι μαζί. Έχουμε πολλά να λύσουμε ακόμα αλλά δεν θα πάψω να προσπαθώ.

Έννε πολλά σπουδαίο το ποστ, εν δείχνει το πώς νιώθω νομίζω αλλά έχει καιρό που το παιδεύκω. Και έτυχε να θέλω να γράφω κάτι για τον ψηλό μου αλλά εν εβόλευκε γιατί εν είχα αναφέρει την ύπαρξη του πριν. Άρα αναμένατε στο... πληκτρολόγιο; οθόνη; computer;