Η περιπέτεια της σούπας

Ελογάριαζα να γράψω για κάτι άλλο αλλά άφησα το στα drafts και είπα να γράψω για τα ψεσινά.

Ο συναγερμός για φωτιά στο κτίριο που μένω εν πάρα (μα πάρα) πολλά δυνατός. Εν μπορείς να μείνεις μέσα παραπάνω που 2 λεπτά. Καμιά φορά νομίζω ότι θα πάθω καρδιακό όταν ξεκινά. Πέρα από το άμα παίζει γιατί έγινε κάτι, παίζει και κάθε Πέμπτη πρωί για 15 δευτερόλεπτα απλά για να σιγουρευτούν ότι εν εντάξει.

Εψές λοιπόν, όπως εκάθουμουν μια χαρά στο δωματιούι μου άρχισε να μου μυρίζει κάτι αλλά εσκέφτηκα ότι κάποια θα μαγειρεύει πάλε και εξέχασε τον εξαεριστήρα. Ώσπου να τελειώσω την σκέψη μου ξεκινά ο συνεγαρμός. Ούφφου.... Πιάνω σακάκι, ζακέτα, βάλω παπούτσια (έβρεχε πριν και δεν μπορούσα να βγω με τις παντόφλες), κλειδιά κτλ και βγαίνω που το δωμάτιο. Ο διάδρομος γεμάτος καπνό και μια απαίσια μυρωδιά. Βρίσκω τις συγκάτοικες και πάμε προς τα έξω. Η 'Δωμάτιο 3' εντομεταξύ πανικοβλημένη ξεκινά να μου λαλεί ότι έβαλε την σούπα της να βράσει αλλά εξέχασε την και να με ρωτά αν νομίζω ότι εν εκείνη που φταίει... Ήθελα πάρα πολλά να της πω 'Hello, are you stupid? can't you see the smoke? Its obviously from our kitchen!' Επεριορίστικα στο ότι εν πολλά πιθανό αλλά εν πειράζει πάμε έξω τωρά. Εννοείται όλο το κτίριο είναι έξω και περιμένουμε τους φύλακες να έρτουν να ελέγξουν ότι δεν είναι φωτιά και να σβήσουν τον συναγερμό. Επήρεν τους 15 λεπτά (και εμείς να στεκούμαστε στην κρυάδα) γιατί εσβήναν τον συναγερμό και εξαναξεκίναν.

Anw, εκαταφέραν τα και αφήσαν μας να πάμε μέσα. Συνήθως η ιστορία άμα έχει έτσι περιστατικά τελειώνει δαμέ. Αλλά οι!  Έρχεται λοιπόν ο φύλακας πάνω μαζί μας και προσπαθεί να της εξηγήσει ότι επίε και καπνός στο δωμάτιο της από την κουζίνα και επειδή στα δωμάτια είναι ανιχνευτές καπνού και όχι θερμότητας όπως την κουζίνα γι' αυτό παίζει ξανά και ξανά ο συναγερμός. Εννοείται ότι έπαιξε ακόμα 3-4 φορές και έσβηνε τον ο άλλος φύλακας ώσπου να συνεννοηθούν. Εν εκαταλάβαινε η κοπελιά, ώσπου και είπε της να ανοίξει το δωμάτιο για να δει ότι έχει καπνό μέσα. Τελικά έπρεπε να τα αφήσουμε όλα ανοιχτά για καμιά ώρα γιατί να φύει ο καπνός που τα δωμάτια και τον διάδρομο. Εκάτσαμε λοιπόν με τα παράθυρα ανοικτά να κρυώνουμε ώσπου να καθαρίσει η ατμόσφαιρα.

What a lovely night....

P.S.: ακόμα μυρίζει σήμερα. Και εκάμαν το τεστ πάλε το πρωί να δουν αν παίζει ο συναγερμός. Εν τους εκάνισε που έπαιζε ούλλη νύχτα εψές;;;

Η μουσική που ταξιδεύει...

Αγαπημένοι στίχοι...

Πάρε τα πάνω σου μικρέ πάρε τα πάνω σου
πάρε μολύβι κι έλα κάθισε στο πιάνο σου
και φτιάξε πάλι την αρχαία συνταγή
μ΄ ένα τραγούδι να γλυκάνεις την ψυχή
μα άραγε θα μου βγει;

Το φλυτζάνι

Είχα μια ώρα κενό μεταξύ κάτι υποχρεώσεων εχτές και είπα να κάτσω στο σταρμπακς να πιω ένα καφεδάκι και να διαβάσω ένα βιβλίο να περάσει η ώρα. Μόλις έκατσα και έβαλα το φλυτζάνι μου στον πάγκο άρεσε μου η εικόνα και έβγαλα το μια φώτο (η πραγματική εικόνα ήταν πιο ωραία). Ύστερα που λίγο έκατσε μια κοπέλα δίπλα μου και έκαμε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Έχουν πέραση τελικά τα φλυτζάνια του Στάρμπακς!!

Stories from the Faculty - Δε σοσιαλ έρια (the social area)

Έχει ένα τόπο στο faculty που ονομάζεται social area και είναι για τους καθηγητές, τους διδακτορικούς φοιτητές και το προσωπικό του τμήματος μόνο.  Έχει τραπέζια με πολυθρόνες, καναπέδες, ψυγείο, microwave, καφέ, τσάι, φλιτζάνια κτλ. Έχει όμως και βούρνα νεροχύτη για να πλύνουμε ότι χρησιμοποιούμε. Ο καφές εν βασικά δωρεάν και έχει ένα κουπούι για να βάλεις κατι ψιλά έτσι ενδεικτικά για να καλύπτονται τα λεφτά για γάλα και φακελάκια τσαγιού. (ο καφές που έχει τζαμέ εμένα εν μου αρέσκει και έτσι παίρνω το νέσκαφε μου - ιδιότροπη!)

Εν ωραίο τοπούι και χρησιμοποιείται αρκετά. Η φάση όμως που γεμώνει σχεδόν τέλεια εν το μεσημέρι. Κάνουν όλοι διάλειμμα για μεσημέρι. Και οι φοιτητές που είμαστε σε ένα δωμάτιο ειδικά για διάβασμα (τούτο εν άλλο ποστ) όταν κοντεψει η ώρα βλεπεις τους όλους σιγά σιγά ανά 2-3 να πιάνουν τα φαί τους και να πηγαίνουν. Έχει φάση που εν όλοι με το ταπερούι και το φαί τους. Μπορείς να δεις φαγητά αρκετών εθνικοτήτων συνήθως. Το μεσημέρι λοιπόν τυγχαίνει να καρτερούμε και τη σειρά μας για το microwave το οποίο εν πάρα πολλά αστείο! Μέσα σε μια ώρα όμως φεύγουν όλοι αφού καρτερούν και λίο για να έβρουν ευκαιρία να πλύνουν το ταπερούι και τα μαχαιροπήρουνα τους.

Την ώρα του καφέ δεν έχει τόσο συνωστισμό γιατί εν κάμνουμε όλοι διάλειμμα την ίδια ώρα και εκτός τούτο κάποιοι προτιμούν να πίνουν τον καφέ ή το τσάι τους στο γραφείο τους αν έχουν αρκετή δουλειά να κάμουν. Γενικά όμως εν καλή ευκαιρία να κάμεις ένα διάλλειμα, να δεις κόσμο, να μιλήσεις και μετά πάλε πίσω στο διάβασμα/δουλειά.

Η νέα συγκάτοικος

Φέτος μια από τις νέες συγκατοίκους που έχω (μοιραζόμαστε μόνο την κουζίνα) είναι μια κοπέλα παντρεμένη με 3 παιδιά. Δεν μένει στην Αγγλία και έτσι κάθε Τετάρτη νύχτα ή Πέμπτη πρωί πιάνει το αεροπλάνο και πάει πίσω στο σπίτι της για να περάσει λίγες μέρες με την οικογένεια της και επιστρέφει Κυριακή νύχτα. Παίρνει μόνο μια μικρή handbag μαζί της γιατί αν πάρει μεγάλη δεν θα προλάβει να τρέξει για να πιάσει το τελευταίο τρένο από το αεροδρόμιο στην πόλη μας. Και ξεκίνησε διδακτορικό! Σημαίνει ότι υπολογίζει να το κάμνει τούτο για τα επόμενα 3 τουλάχιστον χρόνια!

Έτυχε ξανά να δω άτομα μεγαλύτερης ηλικίας να ξεκινούν μεταπτυχιακές ή διδακτορικές σπουδές και τους βγάζω το καπέλο. Χαράς το κουράγιο τους να ξεκινάς διάβασμα και γράψιμο ξανά από την αρχή. Και κάποιοι το κάνουν παράλληλα με την δουλειά τους ή τις οποιεσδήποτε άλλες υποχρεώσεις που μπορεί να έχουν. Για να κάνεις διδακτορικό part time στο πανεπιστήμιο που είμαι είναι συνήθως 5-7 χρόνια! Πολύ μεγάλη δέσμευση... Και συνήθως στο πεδίο που ασχολούμαι και εγώ αν αφήσεις το διάβασμα/γράψιμο για μέρες είναι δύσκολο να ξαναβρεις τον ρυθμό σου και να συνεχίσεις. Ή ακόμα άτομα να αφήνουν την δουλειά που έχουν για να κάνουν μεταπτυχιακό ή διδακτορικό. Αφήνουν μια (ίσως) στρωμένη δουλειά/ζωή για να κυνηγήσουν το όνειρο, μια επιθυμία τους.

Πραγματικά θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν την δύναμη παρά την ηλικία και τις οικογενειακές υποχρεώσεις που έχουν να ξεκινούν σπουδές. Αυτά για να αναγνωρίζουμε κάποτε πόσο τυχεροί είμαστε και να εκτιμούμε τις ευκαιρίες που μας δίνονται.

Η αδερφική σχέση

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι πολύ για την σχέση που έχουν τα αδέρφια μεταξύ τους και συγκεκριμένα πώς αντιμετωπίζει ο/η μεγάλος/η αδερφός/η τον μικρότερο. Εγώ είμαι η μεγάλη αδερφή σε αυτή την περίπτωση.

Είδα ότι έχω πάντα την έννοια του, προσπαθώ να του δίνω όσα πιο πολλά μπορώ χωρίς ο ίδιος να το ζητά τις πιο πολλές φορές. Τώρα που είναι εξωτερικό και αυτός, τις περισσότερες φορές -αν όχι πάντα- εγώ θα τον πιάσω τηλέφωνο για να δω απλά αν είναι καλά και πώς περνά. Είναι περίεργο όταν πηγαίνω για ψώνια κάποτε να μην τον πιάνω τηλέφωνο γιατί είδα κάτι και μου άρεσε και νομίζω θα του κάνει, όπως έκανα πάντα παλιά. Τώρα που είναι και αυτός Αγγλία ψωνίζει μόνος του, δεν με έχει ανάγκη για αυτά...

Ο μικρότερος αδερφός τις περισσότερες φορές έχει και περισσότερες ευκαιρίες σε πιο μικρή ηλικία. Για κάποια πράγματα έκανα εγώ τις συζητήσεις με τους γονείς μας μέχρι να τα πετύχω (π.χ. clubbing, μέχρι τι ώρα να είμαι σπίτι) ενώ ο μικρότερος αδερφός τα βρήκε έτοιμα! Χαλάλι όμως! Αλλάζουν και οι εποχές αλλά και οι γονείς συνηθίζουν κάποια πράγματα πλέον.

Μου αρέσουν όμως τα 'καθήκοντα' μου ως μεγάλη αδερφή. Του έχω ιδιαίτερη αδυναμία και δεν μπορώ να φανταστώ τι θα έκανα αν κάποιος τον πλήγωνε. Είναι πολύ καλή ψυχή με μια τρέλλα και μια δημιουργικότητα δική του που με κάνουν να τον θαυμάζω συχνά και να του βγάζω το καπέλο.

Πάντα είχαμε καλή σχέση με τον αδερφό μου με εξαίρεση κάποιους μικροκαβγάδες όταν ήμασταν πιο μικροί. Αυτό που μου αρέσει πολύ όμως είναι ότι όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο πολύ καταλαβαινόμαστε και αναπτύσσουμε μια πιο στενή και φιλική σχέση. Δεν μπορώ να φανταστώ να χαλά αυτή η σχέση οποιαδήποτε στιγμή, όπως ακούμε να γίνεται για περιουσιακά ή οτιδήποτε άλλους λόγους. Μετά τους γονείς μας, ο αδερφός μου είναι ο άνθρωπος που μπορώ να εμπιστευτώ απόλυτα και νιώθω ότι θα είναι πάντα εκεί για οτιδήποτε χρειαστώ.