Ο ξερόλας

Είναι κάτι τύποι που τους αντιπαθείς με το καλημέρα σας. Μέχρι τώρα δεν είχε και κάποιον τον οποίο να αντιπαθώ στο τμήμα. Φέτος βρήκα.
Είναι ένας τύπος από το Χονγκ Κονγκ που ασχολείται με τεχνολογία. Οπόταν έχουμε κοινές περιοχές. Πήγα και γω σαν καλό κορίτσι σε μια παρουσίαση που έκαμε το παιδί στην αρχή του χρόνου να δω με τι ασχολείται. Αντιπάθησα τον! Είχε ένα αέρα, ένα τουπέ, ένα κακό και ο τρόπος που απευθύνετουν στο ακροατήριο ήταν λες και ήμασταν 3χρονα. Έβαλε μας και στο τέλος το λινκ για την προσωπική του σελίδα. Άμπα και χάσουμε! Διδακτορικός φοιτητής στη χώρα του και εδιέκοψε για ένα χρόνο για να κάμει μάστερ δαμέ. wtf ας πούμε; Τέλοσπάντων εν ασχολήθηκα περαιτέρω, δουλειά μου δουλειά του λαλώ.
Έτυχε να τον δω και σε άλλες φάσεις σεμινάρια, συνέδρια κτλ και πάντα το ίδιο υφάκι. Παντού να σχολιάσει, να δειχτεί, να παίξει τον έξυπνο. Και δεν το λέω μόνο εγώ, το ίδιο νιώθουν και άλλοι εδώ. Πήγαινα και κάτι writing group (πέρκει κόψω δρόμο με την δουλειά) και ήταν. Όι ήταν να μιλά ενώ ήταν φάση που εγράφαμε, όι ήταν να κατσιαρίζει, όι να βάζει τη μουσική στα ακουστικά τόσο δυνατά που να ακούμε και οι υπόλοιποι, σεβασμός στους άλλους μηδέν!
Αγνοούσα τον μέχρι το τελευταίο συνέδριο του τμήματος. Εβάλαν μας στο ίδιο session. Εγώ, εκείνος και ακόμα μια κοπέλα. Εν η τύχη μου λαλώ, εν πειράζει θα περάσουμε.
Επαρουσίαζε πρώτος και μετά εγώ. Στη δική μου παρουσίαση ήρθε και η καθηγήτρια μου και όταν ξεκίνησα να μιλώ την ευχαρίστησα για την παρουσία της. Τελειώνω, έκαμε αρκετές ερωτήσεις και σχόλια εκείνος και του απάντησα σε όλα και έκαμαν και 1-2 ερωτήσεις άλλοι. Τελειώνει το session και που έφευγα είδα τον ότι επίε και έπιασε κουβέντα της καθηγήτριας μου.
3 εβδομάδες μετά πιάνω email που την καθηγήτρια μου ότι εσυναντηθήκαν με τον παρέα και εμιλήσαν για το πρότζεκτ μου και ότι ίσως θα ήταν καλά να βρεθούμε και οι 3 να μιλήσουμε. Στο email υπήρχε και η προηγούμενη συνομιλία τους. 2 εβδομάδες μετά το συνέδριο έστειλε email της καθηγήτριας μου με σχόλια για την παρουσίαση μου!! Αν είναι δυνατόν! Που πάεις κύριος; Αν ήθελε να μιλήσει για την παρουσίαση μου να μου τα στείλει εμένα!
Κανονίζεται η συνάντηση. Bitch mode on που το πρωί εγώ. Ετύπωσα το email με τα σχόλια του και έβαλα τα σχόλια μου και επία.

Κατεβαίνοντας που την σκάλα να πάω στην καφετέρια του τμήματος που ήταν να συναντηθούμε είδα τον που έμπαινε. Ένιωθα όπως τον δολοφόνο που παρακολουθεί με εκείνο το ύφος το θύμα του για το πετύχει! Εκείνο το αίσθημα!

Η συζήτηση επήε 1 ώρα. Εν τους άρεσε που εκρατούσα αμυντική στάση. Υποστήριζα τις επιλογές μου. Και όι εν θα δεκτώ τις εισηγήσεις σου άμα ξέρω εκ των προτέρων ότι είναι πράγματα που εν μπορούν να γίνουν στην Κύπρο λόγω του εκπαιδευτικού συστήματος και της οικονομικής κατάστασης. Δεν έχω πρόβλημα να μου κάμεις εισηγήσεις ή σχόλια αλλά να είναι πράγματα εφικτά και να είναι με ύφος που να δείχνει ότι θέλεις να βοηθήσεις και όι απλά να δειχτείς.
Απορώ πώς δεν έφαε καμιά πατσαρκά να του μείνει! Έθελα να του πω πολλά για να τον βάλω στην θέση του αλλά εσυγκρατήθηκα γιατί εν ήθελα να πάει να πει της καθηγήτριας μου ότι επρόσβαλα τον.

Μερικά από τα σχόλια που μου είπε: με italics αυτά που ήθελα να πω
"You may record this with your phone if you want" - για κάτι που εξεκίνησε να λαλεί - δεν μας παρετάς λέω εγώ; Ποιος είσαι και θα ηχογραφήσω τις τσιόφτες που λαλείς;
"I think you are the one resisting to change, not the participants" ΄- κουβέντα του καυκά τούτη. 
"I want to make a contribution to your project" - πιάστο contribution σου και βάρτο εκεί που ξέρεις

Καταρχάς δεν ζήτησα την βοήθεια του. Τα μισά σχόλια είναι καθαρά για να μάθει εκείνος περισσότερα πράγματα. Το contribution αν ήθελε να το κάμει ήταν να έρθει σε μένα και όχι να πάει στην καθηγήτρια για να δειχτεί. Ποιος του είπε ότι θέλω ή ότι μπορεί να κάμει contribution μίσιμου στη δουλειά μου. Δικό μου πρότζεκτ, δική μου ιδέα, σχεδιασμένο για την δική μου χώρα ηλίθιε, όχι για τη δική σου.

Εθύμωσε με αλλά πέρα από εκείνη την μέρα και τώρα που γράφω το ποστ δεν ασχολήθηκα και ούτε θα ασχοληθώ περαιτέρω. Αν τολμήσει να ασχοληθεί ξανά όμως θα πάρει ένα περιποιημένο email που θα του θυμίζει πάντα να μεν νεκατώνεται.

Bitch mode is now off. Back to work.

Και πίνω μπύρες

Κάθε χρόνο εδώ στο Καμ έχει 'Beer festival'. Δεν έτυχε να ξαναπάω αλλά φέτος είπα να το τιμήσω.

Ήταν σε ένα μεγάλο πάρκο το οποίο επεριφράξαν και έστησαν τέντες, λίγα τραπεζάκια με καρέκλες και είχε αρκετούς που πουλούσαν φαγητό να καλύπτει πολλά γούστα. 

Σημειώστε παρακαλώ ότι μπύρα δεν πίνω. Εν μου αρέσκει. Το πλησιέστερο σε μπύρα που πίνω είναι to Somersby - apple cider και η Liefmans που ουσιαστικά είναι φρουτένια μπύρα. Εν πολλοθυμίζει μπύρα, συστημένη από τον μπάρμαν του 1900. Πριν έρθω Αγγλία έπινα αλλά ούτε μπύρα ούτε κρασί. Έμαθα να πίνω κρασί (κόκκινο ή ροζέ όχι άσπρο) γιατί βγαίναμε έξω και δεν σύμφερε οικονομικά ή θερμιδικά να πίνω οτιδήποτε άλλο. Τωρά κρασί αβέρτα! (έτσι γράφεται;) Αφού ο Ψηλός μου πειράζει με άμα πίνω κρασί γιατί θυμάται παλιά που βγαίναμε έξω και ήταν να πιω με το ζόρι μισό ποτήρι επειδή το επαράγγελνε. Κλείνει εδώ η μεγάλη παρένθεση. 

Που λες, ήταν η τελευταία μέρα του φεστιβάλ και ήταν ανοικτό από τις 10.30 το πρωί και εμείς πήγαμε γύρω στις 7.30. Είχαμε 2-3 ώρες μέχρι να κλείσει. Πήγαμε στις μεγάλες τέντες όπου μπαίνοντας πλήρωνες  £2.50 για ποτήρι. Αν ήθελες εκρατούσες το ή επέστρεφες το πριν φύγεις και εδίναν σου πίσω τα λεφτά. 

Εδώσαμε ένα γύρο ο χώρος ήταν τεράστιος! Πάρα πολλές μπύρες τοπικές, ξένες, μάυρες, ξανθές, κόκκινες. Αρκετές είχαν λείψει ήδη όμως. Αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε που τις ξένες και συγκεκριμένα κάτι Βελγικές. Εξηγήσαμε του εκείνου που θα μας εσερβίρισκε ότι δεν είμαστε τόσο φαν αλλά θέλουμε να δοκιμάσουμε όποιαν μας συστήσει. Η Ε έπιασε μια κοκκινούλα μπύρα που εν θυμούμαι το όνομα της και άφηνε την αίσθηση του κεραζιού στο τέλος. Ήταν ωραία! Εμένα ήταν κιτρινούλα. Στην αρχή άρεσε μου αλλά μετά επίκρεψε και δεν μπορούσα να την πιω. 

Επιάσαμε και φαί και εκάτσαμε να πιούμε την μπύρα μας - όση ήπιαμε.

Ήταν ωραία φάση! Φαντάζομαι για κάποιον που πίνει μπύρα έχει άλλη σημασία έτσι φεστιβάλ. 

Φεστιβάλ σοκολάτας εν θα κάμουν;;

P.S.: Εν παλιό, έγραψα το εδώ και πολύ καιρό αλλά εν αξιώθηκα να το δημοσιεύσω. 

House hunting - Part 2

Κάπως εξεκαθάρισε το τοπίο γιατί εφάνηκε ότι η φασαρία και τα έξοδα του κτηματομεσιτικού για να βρούμε τριάρι δεν άξιξαν! Έχουν ένα καταραμένο fees - κυριολεκτικά! £100-200 το άτομο, άλλα τόσα η αίτηση, £50-100 να ελέγξουν το κάθε εγγυητή μας, £70-100 inventory και πάει... Εν εβόλευε και πολλά το πόσο υπολογίζει η κάθε μια μας να της πάρει να τελειώσει και έτσι αποφασίσαμε παρότι μας ενθουσίαζε η ιδέα της συγκατοίκησης να το αφήσουμε τελικά.

Και έτσι ξεκίνησα να ψάχνω δωμάτια (τα μονάρια ή τα στούτιο είναι υπερβολικά ακριβά). Βρήκα λοιπόν 3 που είχαν δικό τους μπάνιο και έκλεισα ραντεβού να τα δω. Το πρώτο είναι στο σπίτι μιας κοπέλας που μένει με τον ένα γιο της και έχει ένα σκυλάκι μικρό. Έμενε μια γνωστή μου παλιά εκεί και μου είπε ότι η κοπέλα είναι πολύ καλή. Το δωμάτιο υπέροχο, καινούριο, καθαρό, ζεστό και η ιδιοκτήτρια καλοσυνάτη. Το σκυλάκι κατά κάποιο περίεργο λόγο το συμπάθησα, δεν είναι κατσιάρικο. Δεν σημαίνει ότι ήμουν και τελείως άνετα αλλά ήταν υπάκουο και έτσι όταν του θύμωσα που πήγε να πηδήσει πάνω μου σταμάτησε. Είναι μεγάλο θέμα για μένα αλλά το δωμάτιο είναι υπέροχο και πολύ κοντά στο τμήμα. Είναι συμβιβασμός αλλα ίσως και η ευκαιρία μου να ξεπεράσω την φοβία μου.

Την επομένη είχα ραντεβού σε άλλα δύο. Το ένα στα ίδια λεφτά με το προηγούμενο αλλά σε σπίτι που το μοιράζονται 3 άτομα, δεν μένει ο ιδιοκτήτης. Πολύ καλή περίπτωση. Ποντάρουμε σε τούτο! Δύο δωμάτια διαθέσιμα εδώ, ένα με μπάνιο και ένα χωρίς. Μου άρεσε τόσο πολύ που μπορώ να συμβιβαστώ να μοιράζομαι το μπάνιο μου με άλλο ένα άτομο (μόνο).

Και πάμε στο τρίτο.... Μα τι να περιγράψω, τι να πω; Ήταν περίπου £150-200 πιο φτηνό από τα άλλα. Αναλόγως καλή τοποθεσία, lodging με οικογένεια αλλά σε δωμάτιο με μπάνιο. Πήγαμε με την Ε να το δούμε. Καθυστέρησε η κοπέλα να μας ανοίξει και εσκεφτόμουν να φύγω έπρεπε να ακούσω την φωνούλα που έλεγε φύε ώσπου εν ώρα! Ανοίει μας μια κυρία(;) ξυπόλητη με κάτι ρούχα μακριά με ταττού με σκουλαρίκια... Δράμα. Με το που κάμνει πίσω που την πόρτα για να περάσουμε εσκέφτουμουν κατά πόσο εν τόσο σκοτεινά επειδή ήμουν έξω και είχε ήλιο ή ήταν πράγματι σκοτεινά. Μιλούμε η απόλυτη ακαταστασία! Πράματα παντού, οι τοίχοι γεμάτοι αφίσες, κάδρα, πράματα, στις πόρτες εκρέμουνταν φεγγάρια, αστέρια κτλ κτλ. Και εμύριζε και περίεργα. Κάτι μεταξύ μπόχας τσιγάρου (ίσως όχι μόνο τσιγάρο) και λιβανιού. Η μπόχα!! Ενόμιζα ήταν να λιποθυμήσω! Δείχνει μας την κουζίνα - την οποία για να χρησιμοποιήσω έπρεπε να συμφωνήσουμε καθορισμένη ώρα - και πάμε πάνω στο δωμάτιο. Κάθε τοπούι και γωνιά στην σκάλα είχε βαλίτσες, πράματα στοιβαγμένα! Το δωμάτιο ένα χάλι. Μια τρύπα κυριολεκτικά! Τα έπιπλα τόσο παλιά που εμυρίζαν! Χάλια, χάλια, χάλια!

Ρωτώ πόσοι μένουν στο σπίτι; Απαντά: Εγώ, ο άντρας μου, η κόρη μας, ο φίλος της, κάποτε έρχεται και η κόρη του άντρα μου, τα άτομα στα δύο δωμάτια (λέμε τώρα) που ενοικιάζουμε, και κάποτε έρχονται και φίλοι μας να μείνουν. Ένα χωρκό δηλαδή!

Να μην τα πολυλογώ, απού φύει φύει!! Δεν εμείνισκα εκεί ούτε που να με πληρώναν, όι να τους πληρώνω και £400+ τον μήνα!

Το καλό ότι φεύγοντας βρήκαμε σε εκείνο τον δρόμο πολύ ωραίο καρπούζι. Τουλάχιστον!
Εμπειρίες...
Τώρα περιμένω ποιο από τα δύο πρώτα θα μου πουν εντάξει και θα κλείσει επιτέλους το κεφάλαιο house hunting!

Αβεβαιότητα στο φουλ

Τούτες τις μέρες είναι αβεβαιότητα και απογοήτευση στο φουλ.

Και δεν μιλώ  γράφω μόνο για όσα προκύπτουν από την οικονομική κατάσταση που είμαστε. Τούτα έχει καιρό που υπάρχουν. Ναι σπουδάζω, κάμνω PhD, επληρώσαν και πληρώνουν οι δικοί μου τόσα λεφτά να με σπουδάσουν, θα τελειώσω σε κάποιους μήνες και μετά; Άνεργη το πιο πιθανόν. Εκτός και αν καταφέρω να βρω κάτι στην Αγγλία. Και μετα; Θα καταφέρω να επιστρέψω κάποια φάση Κύπρο ή θα μείνω εκτός; Αλλά είπαμε αυτά έχει καιρό που τα ξέρω.

Τώρα πάμε σε πιο άμεσα. Τελειώνει το συμβόλαιο σύντομα και δεν βρήκα ακόμα πού θα μείνω. Γι' αυτό και δεν έκλεισα εισητήρια ακόμα να πάω Κύπρο για λίγο το καλοκαίρι γιατί ελπίζω ότι θα τακτοποιηθεί το θέμα της διαμονής και μετά να φύγω. Πού και με ποιους θα μείνω; Ως τωρά πάντα είχα κλεισμένα εισητήρια. Τωρά ακόμα, και είναι και πανάκριβα!

Τα διαβάσματα εν σχεδόν στάσιμα με τούτα όλα που συμβαίνουν και που με απασχολούν. Είμαι πίσω που το προγραμματισμό μου και δεν το βλέπω να καλύπτω το χαμένο έδαφος. Ούτε εκατάλαβα πώς εφτάσαμε μέσα του Ιούνη σχεδόν. Ελπίζω τουλάχιστον να καταφέρω τον στόχο που έβαλα για τον Ιούλη.
Θέλω να κάμω και άρθρο για δημοσίευση αλλά πού καιρός; Αφού τα βασικά εν τα φτάνω.

Επίσης εν θέλω να σκέφτουμαι ότι θα αρχίσουν να με ρωτούν όλοι πάλε πότε θα τελειώσω. Και κάτσε εξήγα τους. Και να μουρμουρούν ότι πρέπει να τελειώνω με τις σπουδές γιατί έχει και άλλα πράγματα η ζωή. Λες και εφάαν με τα χρόνια!

Ρωτά με και η διευθύντρια του σχολείου αν θέλω να πηγαίνω και του χρόνου και δεν ξέρω τι να της πω. Που την μια θέλω γιατί κάτι πληρώνομαι αλλά στο τέλος εν κουραστικό κάθε Σαββατο. Φέτος επεράσαμε, δεν ξέρω αν θέλω και του χρόνου. Μπορώ να δεσμευτώ για ακόμα ένα χρόνο σε τούτο το πράμα;

Το μόνο θετικό είναι ότι ο Ψηλός επιτέλους πήρε τις απαντήσεις του για Αγγλία και σιγά σιγά θα αρχίσει να προγραμματίζεται για να έρθει, όταν φυσικά αποφασίσει πού θα πάει. Και πάλι δεν θα είμαστε στην ίδια πόλη αλλά τουλάχιστον στην ίδια χώρα. Είναι και αυτός ένας λόγος που θέλω να τελειώνω με το διδακτορικό τουλάχιστον το πρώτο γράψιμο της διατριβής για να μπορώ να ξεκινήσω να ψάχνω για δουλειά.

Πολλά μέτωπα ανοιχτά, πολλές σκέψεις.
Νομίζω θέλω να σταματήσει ο χρόνος για λίγο, να τακτοποιήσω καμπόσες εκκρεμότητες και συνεχίζουμε ξανά.

Stories from the Greek School

Χτες στο σχολείο μετά από πολύ καιρό ήρθαν όλοι οι μαθητές μου! Τις τελευταίες εβδομάδες έλειπαν κάποιοι αλλά όπως μου είπαν και οι υπόλοιποι δάσκαλοι έτσι συμβαίνει προς το τέλος του χρόνου. Χτες λοιπόν ήρθαν όλοι, και οι 7! Ναι, ναι τόσο μεγάλη τάξη έχω. Διάλεξαν όμως την μέρα. Που δεν ήμουν σε καλή διάθεση. Επειδή ήρθαν όλοι έπρεπε να βγάλουμε και φωτογραφία τάξης, να κάμουμε και πρόβες της γιορτής, να τελειώσουμε και το πόστερ της τάξης μας. Χίλια πράγματα! Μάθημα κανένα μισάωρο αν κάναμε. Αλλά προχώρησαν όλα τα άλλα.

Παρατήρησα και παλιά όταν πήγαινα ολοήμερο πέρσι ότι όταν δεν είμαι στα καλά μου δεν έχω ιδιαίτερη υπομονή και κάνω πιο πολλές παρατηρήσεις σε σχέση με άλλες φορές. Ένας από τους μαθητές μου έχει την τάση με το παραμικρό να κλαίει. Με το παραμικρό όμως! Επειδή δεν του έδωσα σημασία για λίγη ώρα, επειδή δεν έχει μολύβι ξυσμένο κτλ. Ας πούμε εχτές ξεκίνησε να κλαίει γιατί θυμήθηκε ότι του λείπουν δύο αστεράκια για να φτάσει τα 10 που παίρνουν δωράκι.

Δεν του χαρίστηκα. Υπό άλλες συνθήκες θα πήγαινα κοντά του, να τον καλοπιάσω, να το συζητήσουμε να σταματήσει να κλαίει. Χτες έμεινα εκεί που στεκόμουν και δοκίμασα το εξής για να σταματήσει να κλαίει. Ρωτούσα και απαντούσε.

"Γιατί κλαίεις;
Είπα κάτι για τα αστεράκια τώρα;
Έδωσα σε κάποιον αστεράκι τωρά και τα θυμήθηκες;
Είναι ώρα τώρα να ασχολούμαστε με τα αστεράκια;
Τέλειωσε ο χρόνος και δεν πήρες δωράκι;
Λοιπόν σταμάτα να κλαις."

Εδούλεψε. Ήταν σκληρή η στάση μου αναλόγως με το πώς αντιδρώ συνήθως αλλά δεν είχα την υπομονή ή την διάθεση να το χειριστώ αλλιώς.

Και για να κλείσω το ποστ λίγο πιο χαρούμενα σας παρουσιάζω το πόστερ μας για το περιοδικό του σχολείου. Ζωγράφισαν τον εαυτό τους και έγραψαν λίγα προτασούλες (με την βοήθεια μου).

Το πόστερ μας

Ένα ποστ για την Δίδυμη

Με την Δίδυμη είμαστε φίλες χρόνια. Δεν βρίσκω κάτι πιο αντιπροσωπευτικό να της βάλω για ψευδώνυμο τώρα. Προς το παρόν θα την λέω Δίδυμη. Στο σχολείο μας ρωτούσαν συχνά αν είμαστε αδερφές και μάλιστα δίδυμες! Γι' αυτό λοιπόν.

Είναι άνθρωπος γεμάτος ενέργεια, χαρά, κοινωνικότατη. Νομίζω δεν την είδα ποτέ να κλάψει και ελάχιστες φορές την είδα στεναχωρημένη. Γνωριζόμαστε από το δημοτικό (ίσως και από το νηπιαγωγείο αλλά δεν το θυμάμαι). Κατά περιόδους κάναμε πιο πολλή παρέα, άλλες φάσεις πιο λίγο. Από τότε που ήρθα Αγγλία είναι από τα πιο κοντινά μου πρόσωπα. Δεν μιλά συχνά για τα προσωπικά της -εώς ποτέ μάλιστα- αλλά πάντα ακούει. Ωραίες συζητήσεις, ωραίες συμβουλές, ωραίες στιγμές αλλά και ωραίες τρέλλες. Έχουμε πολλά κοινά και γενικά εξηγούμαστε. Συμφωνούμε στο φαί, γλυκό, εξόδους, απόψεις για άτομα. Γενικά είναι άνθρωπος έξω καρδιά και πάντα περνούμε καλά μαζί.

Τώρα η Δίδυμη, περνά την ίσως δυσκολότερη φάση της ζωής της. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο για καμιά ώρα. Φοβόμουν πριν να απαντήσει. Πώς θα είναι; Τι να της πω; Να το συζητήσουμε ή να λέμε άσχετα; Την ρώτησα πώς είναι. Είναι ψύχραιμη, δυνατή όπως ήταν πάντα. Τα δύσκολα είναι αύριο και τις επόμενες μέρες. Θα λυγίσει μάλλον όμως, ο πόνος είναι αβάσταχτος. Αλλά ξέρω ότι θα βρει την δύναμη και θα σηκωστεί, και θα στηρίξει και τους άλλους που βασίζονται πάνω της. Δυνατή.

Μιλήσαμε πολλή ώρα. Της είπα ότι πρέπει να κοιμηθεί, να ξεκουραστεί. Μου ζήτησε να πούμε άσχετα. Και είπαμε. Διάφορα. Θυμηθήκαμε παλιές τρέλλες. Γέλασε. Της είπα θα είμαι εδώ πάντα. Ό,τι χρειαστεί εδώ.

Δίδυμη, σου χρωστώ ένα χαρούμενο ποστ για σένα στο μέλλον. Τώρα...απλά...κουράγιο.