Είναι κάτι 'γιατί' που ρωτούμε και συχνά μένουν αναπάντητα.
Να εξηγήσουμε συμπεριφορές ανθρώπων που μας πόνεσαν, μας πρόδωσαν, δεν φάνηκαν αντάξιοι σε όσα τους δώσαμε.
Να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε για την απουσία τους από την ζωή μας. Κυριολεκτική, μεταφορική, συνειδητή, ασυνείδητη, ξαφνική, αναμενόμενη...
Μαθαίνεις να ζεις μαζί τους. Άλλα τα κρύβεις σε πιο απρόσιτες γωνιές του μυαλού πίσω από σκιές που με κόπο κρατάς εκεί. Μα σε κάθε ευκαιρία, με αφορμή μια σκέψη, μια εικόνα, ξανάρχονται και επιμένουν να ρωτούν αυτό που δεν ξέρεις.
Κάποτε δεν ξέρεις, κάποτε δεν θέλεις να ξέρεις.
Η εμπιστοσύνη, η αγάπη, ο χρόνος που έδωσες και δεν επιστρέφονται. Τα έδωσες συνειδητά και τώρα τα ψάχνεις στα πατώματα που σε έριξαν. Την εμπιστοσύνη που όσο δύσκολα κτίζεται, τόσο εύκολα γκρεμίζεται.
Αυτό είναι που πονάει πιο πολύ στο 'γιατί' που ρωτάς. Το ότι έδωσες τα κλειδιά για να μπουν στην ψυχή σου. Να σε κοιτάζουν στα μάτια και να βλέπουν την ψυχή σου. Και σε μια στιγμή τα ρήμαξαν. Τι άφησαν πίσω; Δεν ξέρω. Προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Και όσο και αν τα συναρμολογήσεις πάλι, κι όσο κι αν κλείσεις τις πληγές σιγά-σιγά το σημάδι είναι εκεί. Παρέα με τις αναμνήσεις.
Το μετανιώνεις; Δεν ξέρω. Δεν πρέπει. Δεν έχει νόημα.
Παρά μόνο να κρύψουμε τις πληγές και τα 'γιατί' και να ξεκινήσουμε απ' την αρχή να μαθαίνουμε να περπατούμε ξανά χωρίς δεκανίκια.
Με αφορμή συζητήσεις των τελευταίων ημερών
Να εξηγήσουμε συμπεριφορές ανθρώπων που μας πόνεσαν, μας πρόδωσαν, δεν φάνηκαν αντάξιοι σε όσα τους δώσαμε.
Να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε για την απουσία τους από την ζωή μας. Κυριολεκτική, μεταφορική, συνειδητή, ασυνείδητη, ξαφνική, αναμενόμενη...
Μαθαίνεις να ζεις μαζί τους. Άλλα τα κρύβεις σε πιο απρόσιτες γωνιές του μυαλού πίσω από σκιές που με κόπο κρατάς εκεί. Μα σε κάθε ευκαιρία, με αφορμή μια σκέψη, μια εικόνα, ξανάρχονται και επιμένουν να ρωτούν αυτό που δεν ξέρεις.
Κάποτε δεν ξέρεις, κάποτε δεν θέλεις να ξέρεις.
Η εμπιστοσύνη, η αγάπη, ο χρόνος που έδωσες και δεν επιστρέφονται. Τα έδωσες συνειδητά και τώρα τα ψάχνεις στα πατώματα που σε έριξαν. Την εμπιστοσύνη που όσο δύσκολα κτίζεται, τόσο εύκολα γκρεμίζεται.
Αυτό είναι που πονάει πιο πολύ στο 'γιατί' που ρωτάς. Το ότι έδωσες τα κλειδιά για να μπουν στην ψυχή σου. Να σε κοιτάζουν στα μάτια και να βλέπουν την ψυχή σου. Και σε μια στιγμή τα ρήμαξαν. Τι άφησαν πίσω; Δεν ξέρω. Προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Και όσο και αν τα συναρμολογήσεις πάλι, κι όσο κι αν κλείσεις τις πληγές σιγά-σιγά το σημάδι είναι εκεί. Παρέα με τις αναμνήσεις.
Το μετανιώνεις; Δεν ξέρω. Δεν πρέπει. Δεν έχει νόημα.
Παρά μόνο να κρύψουμε τις πληγές και τα 'γιατί' και να ξεκινήσουμε απ' την αρχή να μαθαίνουμε να περπατούμε ξανά χωρίς δεκανίκια.
Με αφορμή συζητήσεις των τελευταίων ημερών
