«Στου Δεκέμβρη
τις 9, που έχεις Άννα τη γιορτή σου….»
Αυτό το
τραγουδάκι το έχω συνδεδεμένο με όμορφες παιδικές αναμνήσεις. Μας το
τραγουδούσε κάθε πρωί ο παπάς μου όταν μας έβαζε στο αυτοκίνητο να μας πάρει
σχολείο. Εγώ και ο αδερφός μου στριμωγμένοι στην θέση του συνοδηγού και ο παπάς
δίπλα να τραγουδά. Εννοείται ότι πριν να φύγουμε από σπίτι θα μας είχε ταίσει
από μια κουταλιά μέλι ‘γιατί είναι καλό και δυναμωτικό’. Οι μικρές κινήσεις, οι
απλές καθημερινές συνήθειες, οι εικόνες που μένουν στο μυαλό. Ο παπάς
βγαίνοντας από την πόρτα το πρωί να βάζει πάντα, ακόμα και σήμερα, τον σταυρό
του και να μυρίζει το καπνιστήρι που κάπνισε η μάμα πριν κατεβούμε κάτω για
πρωινό. Το νέσκαφε στο χέρι για να πίνει στο αυτοκίνητο και να επιστρέψει το
φλυτζάνι το μεσημέρι όταν θα σχόλανε από την δουλειά ενώ έβγαζε την γραβάτα
μπαίνοντας στην κουζίνα.
Εκείνο το μικρό
διθέσιο μπλε αυτοκινητάκι που έκανε αμέτρητες κούρσες και αμέτρητες δουλειές.
Θυμούμαι να πηγαίνουμε με τον παπά στο μεγάλο σούπερμαρκετ να κάνουμε τα ψώνια
για το μαγαζάκι της γιαγιάς. Ένα μικρό μαγαζάκι με είδη πρώτης ανάγκης να
εξυπηρετεί τις γειτονιές στο κέντρο του χωριού. Η δουλειά μου όταν επιστρέφαμε
ήταν συνήθως να βάζω τα morning coffee στα ράφια. Δεν ξέρω γιατί τα
θυμούμαι πιο έντονα εκείνα, ίσως επειδή ήταν τα πιο εύκολα και ελαφριά προϊόντα
και με άφηναν να τα βάλω. Ακόμα και τώρα αν κλείσω τα μάτια έρχονται διάφορες
εικόνες από εκείνο το μαγαζάκι. Τον παπά να κάμνει τασιή κάθε Καθαρά Δευτέρα
για να πουλήσουν εκεί στον πάγκο απέναντι από την μεγάλη ζυγαριά που μου άρεσε
να παίζω με τα βαράκια της. Δίπλα προς το τέλος μπήκε το ψυγείο με τα παγωτά. Regis. Fiesta, αγρινό και τρίγωνο πορτοκάλι μέχρι τώρα τα
αγαπημένα μου.
Όμορφες αναμνήσεις,
παιδικές, ξέγνοιαστες.
